Himalajski mistrz jogi urodził się 8 września 1887r. o godz. 4.53 w Pattamadai, Indie. Horoskop Swami Shivanandy w dziale Astrologia » HOROSKOP SIVANANDY.
Samadhi to Boskie Doznanie, poza zasięgiem mowy i myśli. Nie istnieją słowa ani środki, które mogłyby wyrazić to doznanie. Stan Samadhi jest całkowitym szczęściem, radością i pokojem. Wszelka aktywność umysłowa ustaje. Nie ma różnicy pomiędzy podmiotem a przedmiotem.
Sravan – słyszenie Jego Lilas.W Radża-Yoga istnieją dwa rodzaje Samadhi, mianowicie Samprajnata Samadhi i Asamprajnata
Samadhi.
W Samprajnata zalążki sanskar nie są zniszczone. W Asamprajnata sanskary są
zupełnie spalone i unicestwione. Z tego powodu Samprajnata Samadhi nazywa się również
Sabija Samadhi czyli z zalążkami, zaś Asamprajnata Samadhi nazywa się również
Nirbija Samadhi czyli bez zalążków sanskar.
Samprajnata Samadhi prowadzi do Asamprajnata Samadhi.
Samprajnata Samadhi znane jest również pod nazwą Savikapla Samadhi. Ten rodzaj
Samadhi daje całkowitą wiedzę o obiekcie kontemplacji. Umysł, w nieprzerwanym
strumieniu skupienia oraz usuwając z pola widzenia wszystkie inne obiekty, przybiera
naturę obiektu kontemplacji i staje się jednością z nim. Jog w tym rodzaju Samadhi
osiąga całą moc panowania nad naturą.
Istnieją cztery rodzaje Samprajnata Samadhi: Savitarka – Savichara – Saananda – Asmita
Samadhi. Wszystkie te rodzaje Samadhi powstają na skutek tego, że coś obejmują, coś
zawierają. Razem tworzą grupę Alambana czyli wywoływane są poprzez dowodzenie lub
zapytanie. Dają one intensywną radość. Grupa Alambana nie stanowi najlepszych i
najsubtelniejszych form Samadhi. Pod ich osłoną kryją się ciężkie lub subtelne
pierwiatki natury i organów zmysłowych. Formy Alambana obdarzają bezpośrednim
poznaniem pierwiatków, obiektów i narzędzi wiedzy oraz pewnym stopniem wolności.
Formy Alambana pojawiają się na wstępującej drodze rozwoju.
Początkowo kontempluje
się nad formą grubą. Następnie można przejść do abstrakcji, czyli
kontemplować
obiekty subtelne oraz idee. Umysł stopniowo się dyscyplinuje i osiąga
sprawność
kontemplacyjną. Nie może on od razu wejść w Asamprajnata Samadhi. Z
tego powodu Patan dźali Mahariszi nakazywał ćwiczyć różne formy
niższych rodzajów Samadhi. Jeśli umysł jest zbyt przywiązany do
przedmiotów materii
ciężkiej, to nie ma możliwości skupiania jego uwagi na obiektach
subtelniejszych. W
praktyce Yogi obowiązuje wstępowanie ustopniowane. Na każdym szczeblu
należy
ostrożnie stawiać swoje kroki. Należy sukcesywnie przejść wszystkie
stadia, zanim
osiągnie się Nirvikalpa – Asamprajnata Samadhi. Jog Bharashtas, który w
poprzednich
wcieleniach przeszedł wstępne stadia, może dzięki łasce Pana osiągnąć
najwyższe
stopnie na samym początku wcielenia. Jeśli uczen
Yogi osiągnął stadium wyższe, nie potrzebuje on wracać do niższych.
Wszystkie formy Samprajnata Samadhi są Saalambana Yoga czyli z oparciem oraz Sabija
Yoga czyli z zalążkiem sanskar. Tacy jogowie zażywają pewnego stopnia wolności.
Dharma Megha w Radża-Yoga oznacza Chmurę Cnoty. Jak rzęsisty deszcz
spada z chmur, tak również ta Dharma Megha Samadhi rzęsiście spada na joga
wszechwiedzą i wszystkimi rodzajami Siddhis czyli Mocami. Dlatego to Samadhi nazywa się
Ulewą lub Chmurą Cnoty czyli Dharma Megha. Jego raduje się rozszerzoną wizją Boga.
Samprajnata Samadhi zawiera trzy Bhumikas czyli Stadia: Ritambhara – Prajnaloka –
Prasannavahita.
W Ritambhara treścią umysłowych vrrti jest Sat-Chit-Ananda. Jest w tym Samadhi
jeszcze oddzielny poznający. Osiągnięta zostaje Yathartha Dżnana czyli istotna wiedza
czyli mądrość.
W Prajnaloka zanika wszelki rodzaj Avarana czyli Zasłony.
W Prasannavahita pojawia się stan Pokoju, w którym umysł pozbawiony jest wszelkich
modyfikacji.
Savitarka i Nirvitarka Samadhi
Savitarka Samadhi to Samadhi z rozumowaniem. Jest to powierzchowna próba ujmowania
poprzez umysł jakiegoś obiektu poznania. W tym Samadhi następuje przemieszanie
dźwięku czyli Sabda, znaczenia czyli Artha i wiedzy czyli Dżnana.
Uczen może obrać sobie ciało Virat czyli Boga
Vishnu z czterema rękami lub Krisznę z fletem w ręce, albo jakiś inny obiekt jako
obiekt kontemplacji. Otrzyma bezpośrednie spostrzeżenia odnośnie wszystkich rysów,
zalet, wad czyli Gunas i Deshas tego obiektu. Osiągnie całkowitą wiedzę o obiekcie,
posiądzie wszystkie niewidzialne rasa obiektu. Osiągnie to dzięki Savitarka
Samadhi. Uczen powinien stale kontemplować dany
obiekt, oddzielając go od innych obiektów.
Możliwa jest również kontemplacja nad grubymi pierwiastkami rzeczywistości. Dzięki
intensywnej kontemplacji jog otrzymuje nad nimi władzę, a one odkrywają przed nim
swoją naturę i moc.
Tak jak początkujący łucznik stawia sobie za cel wielkie przedmioty, a dopiero
później mniejsze, tak samo początkujący jog koncentruje się na wielkich obiektach
takich jak Maha Bhuta, bądź czteroręki Bóg Hari, a dopiero następnie skupisa swoja
uwagę na obiektach subtelniejszych. W ten sposób ujmowanie obiektu przez umysł staje
się coraz subtelniejsze. Jog, dzieki mocy swej kontemplacji, bezpośrednio postrzega
ciało Boga Vishnu, żyjącego w Vaikuntha, choć sam pozostaje w wielkiej odległości od
Boga.
W Savitarka Samadhi ćwiczy się koncentrację na wielkich obiektach i ich
właściwościach oraz ich związkach z czasem i przestrzenią. Jest to gruba forma
Samadhi.
Jeśli jog kontempluje zasady-elementy postrzegane poza czasem i przestrzenią, to
osiąga Nirvitarka Samadhi bez kwestionowania, rozumowania i udowadniania. Jest to
subtelniejsza forma Samadhi.
W Savitarka Samadhi ma miejsce Vikalpa czyli wyobrażeniowe pojęcie słowa – śabda
obiektu – artha i idei – jneya. Takowe zjawisko nie występuje w Nirvitarka Samadhi.
W rozumieniu słowa, np. "krowa" mają miejsce trzy czynniki: 1. krowa –
słowo, 2.krowa – obiekt, 3. krowa – idea w umyśle. Jeśli poznający postrzega te trzy
czynniki jako jedno i to samo, występuje zjawisko Vikalpa, czyli wyobrażeniowe pojęcie
słowa-obiektu-idei.
{mospagebreak}
Jeśli obiektem kontemplacji są subtelne
Tanmatry(1) i ich właściwości w powiązaniu z czasem i przestrzenią, to jog osiąga
Savichara Samadhi z rozmyślaniem czyli z rozważaniem. Ten rodzaj Samadhi ma charakter
zwany Sukshma czyli subtelny. Jest to Samadhi subtelniejsze niż Savitarka i Nirvitarka
Samadhi.
Tanmatry są to zasadnicze elementy czyli Suksha Bhutas. Pięć grubych elementów
pochodzi od Tanmatr poprzez proces upięciokrotnienia czyli zmieszania.
W tym Samadhi kontemplacja podnosi się o stopien wyżej niż w poprzednich formach
Samadhi. Jog otrzymuje wiedzę Tanmatr, osiąga panowanie nad Tanmatrami. Otrzymuje
bezpośredni wgląd w subtelniejsze formy obiektów kulminujących w materii pierwotnej
czyli Mula Prakrti.
Słowo "subtelny" oznacza w ogólności przyczynę. Symbolizuje ono
wszystkie przyczynowe zasady jak Tanmatry czyli elementy pierwiastkowe – prymarne, egoizm
czyli Ahankara, Mahat Tattva czyli intelekt oraz Prakrti.
W kontemplacji zawarte są tajemne moce Achitya Shakti. Zwyczajna kontemplacja możliwa
jest poprzez słuchanie lub myślenie o czymś, lecz nawet obiekt, o którym się nie
słyszało ani myślało, może być bezpośrednio poznany dzięki mocy kontemplacji.
Zanika bowiem różnica pomiędzy przyczyną a skutkiem. Wszystkie obiekty materii grubej
są wytworem 26 zasad.
Jeśli jog kontempluje subtelne Tanmatry, wyłączając je z czasu i przestrzeni i
postrzegając je takimi jakie są, to osiąga -kreuje Nirvichara Samadhi bez rozważania i
rozróżniania. Ponieważ czysta Sattva istnieje w umyśle tylko po wykorzenieniu Radżas
i Tamas, jog zażywa wewnętrznego pokoju i zadowolenia Adhyatma Prasada oraz wewnętrznej
Światłości. Umysł osiąga całkowite zrównoważenie.
Saananda Samadhi
Jeśli obiektem kontemplacji jogicznej jest sam sattviczny umysł czyli umysł
pozbawiony Radżas i Tamas, to osiąga Saananda Samadhi czyli Samadhi Pełne
Szczęśliwości. Buduje ono i daje intensywną pogodę ducha. W tym Samadhi nie
pojawiają się grube pierwiastki i pięć elementów. Jog osiąga w tym Samadhi
szczególne wrażenie intensywnej radości.
Asmita Samadhi
W tym Samadhi obiektem kontemplacji jest umysł. Obdarza ono poznaniem Obiektu
Wszystkich Doświadczeń. Jaźn poznaje sama siebie. Pozostaje tylko sattviczny stan ego.
Jog postrzega siebie jako człowieka pozbawionego ciężkiego ciała oraz czuje, że
ma ciało subtelne. Asmita Samadhi prowadzi joga do fundamentalnej podstawy doświadczenia
i wskazuje mu drogę do Wyzwolenia.
Jog czuje Jestem Asmi – czymś innym niż ciało. Doświadcza, że grube,
subtelne i radosne Samadhi nie są najwyższym Samadhi. Znajduje w nich niedoskonałości
i postępując dalej zagłębia się w Asmita Samadhi. Doświadcza świadomości Jaźni –
Asmita. Doznaje uczucia "sytości" i rozwija beznamiętność w jej najwyższej
formie czyli Para Vairagya. Prowadzi to ostatecznie do Asamprajnata Samadhi.
Asamprajnata – Nirbija – Nirvikalpa Samadhi
ostatecznym rozróżnianiu między Prakrti i Puruszą. Ogien poznania pali wszystkie
zalążki. To Samadhi przynosi Kaivalyę czyli absolutną niezależność. Jest to
kulminacja czyli szczyt Yogi czyli końcowa Prasankhyana, obdarzająca najwyższym,
nieskończonym Pokojem i poznaniem. Jog cieszy się transcendentalną chwałą Jaźni i
jest całkowicie uwolniony od dominacji umysłu. Poczucie wieczności zastępuje poczucie
czasu.
W Asamprajnata Samadhi nie ma Triputi ani Alambana. Sanskary są całkowicie wypalone.
Samadhi to może unicestwić narodziny i śmierć oraz obdarzyć najwyższą wiedzą i
szczęśliwością.
Jog osiągając doskonałość Siddhi w Radża Yoga i wchodząc w Asamprajnata Samadhi
realizuje stan Nirvikalpa, w którym spalaja się wszystkie zalążki – Sanskary i Vasany
– popychające do następnych narodzin. Wszystkie Vrrtis czyli przekształcenia zjawisk
świadomościowych, mające swe źródło w umyśle, zostają opanowane. Zniweczone
zostają wszystkie pięć uciążliwości: Niewiedza – Avidya, Egoizm – Asmita, Miłość
i Nienawiść – Ragadvesha, Przywiązanie do Życia – Abhinivesha. Unicestwione zostają
więzy Karmy.
Asamprajnata Samadhi obdarza największym dobrem – Nisreyasa. Obdarza wyniesieniem –
Abhyudaya. Daje Moksha – wyzwolenie z kołowrotu narodzin i śmierci. Wraz ze zbliżeniem
się mądrości Jaźni znika niewiedza. Wraz ze zniknięciem podstawowych przyczyn,
znikają również ignorancja, egoizm itd.
W Asmaprajnata Samadhi jog widzi bez oczu, smakuje bez języka, słyszy bez uszu,
wącha bez nosa i dotyka bez skóry. Jego Sankalpy(2) mogą działać cuda. Po prostu
wszystko, czego chce, zaczyna istnieć.
Ślepiec przebił perłę, człowiek pozbawiony palców przeciągnął przez nią
nitkę, człowiek bez szyi ją nosił, a nie posiadający dotyku wychwalał ją.
W Asamprajnata Samadhi Purusza realizuje swój przyrodzony stan boskiej chwały,
samotności i absolutnej niezależności czyli Kaivalya. Odłączył się on całkowicie
od Prakrti i jej skutków. Odczuwa swą absolutną wolność i osiąga Kaivalya –
ostateczny cel Radża – Yoga. Zniweczone zostały wszystkie klesha karmiczne. Guny, po
wypełnieniu swojego zadania Bhoga i Apavarg, przestają działać. Jog osiąga Wiedzę
Jednocześnie Istniejącą. Przeszłość i przyszłość staja się Teraźniejszością.
Wszystko jest teraz i wszystko jest tutaj. Jog posiada transcendentny czas i
przestrzen . Suma całej Wiedzy Trzech Światów jest pustą łupiną w porównaniu do
nieskon czonej mądrości Joga, który osiągnął Kaivalya. Chwała, chwała tak
wzniesionemu Jogowi!
Powrót Joga z Samadhi
Sikhidhvaya wszedł w Nirvikalpa Samadhi. Trwał nieruchomy jak kolumna. Jego żona
Chudalayi wydała ryk lwa. To nie obudziło go z Samadhi. Następnie potrząsała nim w
górę i w dół. Ciało upadło, lecz nie odzyskało przytomności. Potem skupiła swój
umysł i znalazła w swej jogowej wizji, że w sercu jej Męża pozostało trochę Sattvy,
co wskazało, iż tkwiła tam jeszcze inteligencja ożywiająca ciało.
Jak kwiaty i owoce, ukryte w nasieniu, tak resztki Sattvy – przyczyna inteligencji –
pozostają zawsze w sercu tego, kto przebywa w Samadhi.
Następnie Chudalayi weszła w subtelne ciało króla i wywołała wibracje w tej
części, która zatrzymała resztki czystej Sattvy. Potem powróciła do swego własnego
ciała i śpiewała Pieśni Samaveda. Wtedy Sikhidhvaya wrócił do swej zewnętrznej
świadomości.
Dżiwnamukta budzi się do zewnętrznej świadomości i zewnętrznego postrzegania
obiektów dzięki resztkom czystej Sattvy. U Dżiwanmuktów czyste Vasany istnieją tylko
w postaci spalonego nasienia. Nigdy nie odnawiają się one wraz z nowym wcieleniem. Owe
czyste Vasany łączą się z Sattva Guna i Atmic Dhyana. U Dżiwanmuktów istnieją one
jako Vasany w głębokim śnie. Nawet po upływie tysiąca lat, tak długo, jak istnieje
ciało czyste, Vasany będą ukryte w sercu Dżiwanmuktów i rozpłyną się stopniowo. Z
powodu tych czystych Vasan budzą się Dżiwanmuktowie do postrzegania zewnętrznego
świata.
O, Człowieku! Jesteś otoczony szalonym ogniem Samsary(3) i Trzema Ogniami.
Podróżujesz poprzez złowieszczy las Mohy. Tygrysi umysł grozi ci pożarciem. Jesteś
uwięziony przez złoczyńców, sześciu uzbrojonych bandytów: lubieżność, gniew,
chciwość itd. Gryzie cię wąż Asha czyli pożądanie. Znajdź sposób w celu
natychmiastowego uniknięcia takiego losu. Zbliż się do duchowego przewodnika. Służ mu
wiernie i z oddaniem. Bierz od niego duchowe wskazówki i stosuj się do nich dosłownie.
Wyzwól się z niewoli umysłu i materii wchodząc w Nirvikalpa Samadhi.
__________________________
(1) Tanmatra
– element subtelny, subtelna przyczyna, zasada, pryncypium.
(2) Sankalpa (samkalpa) – wola (decyzja, postanowienie), wola twórcza, siła
woli.
(3) Samsara – dosł. wspólny potok, przepływanie – nie mający początku łan
cuch , potok narodzin i śmierci, ponownych narodzin itd., którego przyczyną jest
karman. S. jest uwarunkowana bytem w ciągle zmieniającym się Wszechświecie, z którego
można się wydostać jedynie podczas życia na ziemi. Wyzwolenie z kołowrotu S. jest
soteriologicznym celem człowieka we wszystkich 3 religiach Indii. Por. Zbawienie.
{mospagebreak}
Dżnana-Yoga Samadhi jest dwojakiego rodzaju: Savikalpa
i Nirvikalpa.
Savikalpa Samadhi jest również dwojakiego rodzaju: Drishyanuvid (związany
z obiektem) i Shabdanuvid (związany z dźwiękiem).
Medytuj nad świadomością jako Świadek zmian umysłu, takich jak pragnienia itd.,
które można uważać za obiekty postrzegalne. Jest to wewnętrzne Antar-Drishayanuvid
Savikalpa Samadhi.
Jeśli jog podczas medytacji rzeczywiście czuje: Jestem Asanga (niezwiązany)
Satchitananda, Samoświetlny, Adwaita Swarupa – jest to Antah-Shabdanuvid
Savikalpa Samadhi.
Stały stan umysłu podobny do nieruchomego płomienia światła w bezwietrznym
miejscu, gdy jog staje się obojętny zarówno na obiekty jak i na dźwięki, na skutek
całkowitego zanurzenia się w Rzeczywistości swej własnej Jaźni – Brahmana, nazywa
się Antar-Nirvikalpa Samadhi.
Jesli jog uprawia medytację w Sercu (wewnątrz) i postrzega Sat Vastu Brahmana, tylko
w zewnętrznych obiektach oddzielając nazwy i kształty, nazywa się to Bahir-Drishyanuvid
Savikalpa Samadhi. Ta stała kontemplacja, będąc nieograniczonym Satchitananda
Vastu, które jest zawsze jednorodne z Brahmanem, jest pośrednim rodzajem Samadhi czyli Bahir-Shabdanuvid
Samadhi.
Jog, poprzez uprawianie i doznawanie powyższych dwóch rodzajów Samadhi, dzięki
realizacji szczęśliwości, osiąga zrównoważony stan umysłu podobny do oceanu bez
fal. Stan ten jest trzecim rodzajem Samadhi czyli Bahir-Nirvikalpa Samadhi.
Jog powinien cały swój czas pozostawać w którymś z tych sześciu rodzajów
Samadhi. Dzięki temu zanika utożsamianie się z ciałem, urzeczywistnia się Wyższa
Jaźń, umysł – gdziekolwiek jest i na jakikolwiek obiekt jest skierowany – zawsze
pogrążony jest w Samadhi.
Jeśli jog łączy się z głosem Jestem Brahman – Aham Brahma Asi – to osiąga Shabdanuvid.
Jeśli nie łączy się z dźwiękiem Aham Brahma Asi, to jest to Shabdananuvid.
W Nirvikalpa Samadhi umysł ustala się w stanie Advitya Brahman bez Triputi
czyli idei: Poznający-Poznanie-Poznawane i pozostaje bez przedmiotu (obiektu) i podmiotu.
Savikalpa Samadhi jest Sadhana czyli środkiem do celu, którym jest Nirvikalpa Samadhi
czyli Owoc Yogi.
W Savikalpa Samadhi istnieje wrażenie dwoistości, ponieważ występuje
wyraźne rozróżnianie podmiotu i przedmiotu, jednak ta dwoistość pomaga tylko poznać
Advitiya Brahma. Podobne jest to do percepcji przedmiotu ziemskiego, który zawierać
może, co prawda, konkretne wrażenie ziemskie np. dzbana. Tak samo istnieje w Savikalpa
Samadhi wrażenie Jedynego Bez Wtórego – Brahmana, nawet wtedy, gdy pojawia się pozór
dwoistości.
Nirvikalpa Samadhi jest dwojakiego rodzaju: Advaita Bhavanarupa Samadhi
będąca Vrttisahita (gdyż Brahmakara Vrtti jest tu obecne) oraz Advaita
Avastharupa Samadhi, która jest Vrttirahita (gdyż znika tu Brahmakara Vrtti).
Advaita-Bhavanarupa Samadhi jest Sadhana.
Advaita-Avastharupa Samadhi jest Owocem Yogi.
Kontemplacja bez rozpoznawania jest dwojakiego rodzaju:
Pamiętaj o OM.
Pamiętaj SOHAM * OM SHIVOHAM * AHAM BRAHMA ASMI ANALHAG.
WIEDZ, O SYNU KUNTI, IŻ NIGDY NIE ZGINIE TEN, KTÓRY MNIE MIŁUJE.
Pozostan w Centrum i czerp Pokój i Siłę. Dąż i zdobywaj.
Tat Twam Asi – mój drogi przyjacielu.
1. Samadhi to stan czystej świadomości, najwyższej szczęśliwości,
wolny od triady – myśliciela, myślenia i rzeczy myślanej. Jest to stan, w którym Dżiwatma
staje się jednością z Paramatma.
2. Czitta, czyli umysł, który
jest nieruchomy i zrównoważony jak płomień lampy w pozbawionym wiatru miejscu i który
usunął wszelkie pojęcie myśliciela i myślenia, przebywający stale w Dhyaya
Vastu, czyli w Brahmanie, to Samadhi.
3. Umysł wolny od myśli i pragnien
oraz uczuć, zanurzony w Najwyższym Brahmanie jest w stanie Samadhi.
4. A gdy przez poznanie Jaźni, umiejscowionej w Sercu, osiąga się
Widżnanę czyli bezpośrednie urzeczywistnienie, i gdy pojęcie ciała jest zupełnie
wykorzenione a pokój osiągnięty, to w tym stanie vrittis umysłu i intelektu są zniweczone. Ten stan to Samadhi.
5. A gdy prana i apana
zostaną opanowane podczas Kumbhaka, ze
wzrokiem stale skierowanym ku nasadzie nosa, tworząc Shanmukha Mudra z palców obu rąk, to umysł pogrąża się w dźwięk Pranava
czyli OM.
6. Gdy nektar sączy się jak mleko z wymienia krowiego, zmysły
poprzez wycofanie uciszają się i następuje Manonasha – unicestwienie umysłu. Jest to Yoga Samadhi.
7. Gdy pięć organów zmysłów poznania spoczywa wraz z umysłem a
intelekt przestaje funkcjonować i uspokaja się, wtedy nazywają to Stanem Najwyższym.
8. Gdy wszystkie Sankalpy –
pragnienia umysłu uspokajają się, i gdy umysł ani nie czuwa, ani nie śpi; gdy jest
nieruchomy i spokojny jak kamień, wtedy osiąga się najwyższy stan brahmaniczny –
Samadhi.
9. Gdy prana porusza się wewnątrz
Sushumny, porzucając zarówno Idę jak i Pingalę – umysł się uspokaja. Doskonały stan
spokoju umysłu to brahmaniczny stan Samadhi zwany Manomani.
10. Dżiwanmukta osiąga Sarupamanonasha, która pozostawia lekki ślad ego. Lecz dla Videhamukta
następuje całkowite zniweczenie ego, snu i wszystkich przekroczeń (grzechów, ewent.
błędów poznawczych). Osiąga on Arupamanonasha.
się pragnien ; gdy jest on zniweczony, powstaje
spokojny stan umysłu podobny do głębokiego
snu – Sushupti i jog czuwa w tym stanie.
12. Stan ten nie jest ani zwyczajnym czuwaniem, ani zwyczajnym snem z
powodu nieobecności Sankalpy czyli pragnienia. Nie jest również Sushupti
czyli sen, gdyż nie ma w nim bezładu czyli inercji.
13. Poznanie Sattwy czyli Brahmana, który jest jak ogień wypalający wszelką trawę Vasan – żądz, oznaczone jest słowem Samadhi, gdyż nie jest to stan
bezwładu lub samej ciszy.
14. Samadhi oznacza zupełne wykorzenienie
vrittis, wywołane zniweczeniem myśli przez
stworzenie Brahmakara Vritti, czyli medytacji o Brahmanie.
15. Gdy prądy Raga Dwesha
osiągają stopien dzięki poznaniu, że życie jest
Brahmą, trwałość i ugruntowanie w wiedzy Brahmana
wzmacnia się poprzez praktykę poznawania i beznamiętność, a stan ten – Nishtha
znany jest jako Samadhi.
16. Jestem Nawyższym Brahmanem, Ja Sam
Jestem Brahmanem – gdy ta jedna myśl, po zniweczeniu wszystkich innych, pozostaje –
nazywane jest to Samadhi.
17. Powstanie świadomości, iż Dżiwatma i Paramatma
są identyczne oraz całkowite zapomnienie o medytacji – Triputi, nazywa się Samadhi.
18. O Mądry Człowieku! Mędrcy rozumieli Samadhi jako stan najwyższej mądrości czyli czystej świadomości,
osiągniętej przez samoopanowanie nasyconej Czitty, wskazującej drogę do poznania
Brahmana.
19. Stan umysłu uwolnionego od zmiennych myśli, wolny od egoizmu, nie
postępujący za tokiem par przeciwieństw – zimna i gorąca, przyjemności i bólu – to
Samadhi. Trwałe położenie Rdzenia – Mereudanta zaznacza się również tylko w Samadhi.
20. Stan zrównoważenia umysłu, wyzwolony od wszelkiej tęsknoty i
potrzeby zmysłowego używania, wolny od myśli o tym używaniu; wyzwolony od myśli
posiadania i rezygnacji – to stan Samadhi.
21. Zanurzenie umysłu w Atmanie jak soli
w wodzie nazywa się Samadhi.
22. Zniweczenie wszelkich Sankalp i
poznanie tożsamości Dżiwy i Brahmana bez najmniejszej różnicy – to Samadhi.
23. Uwolnienie się od vrittis, uwolnienie umysłu i intelektu, wyzwolenie się od rozpadu
wszelkich zmian – to stan Samadhi.
24. Stały przypływ Brahmakara Vritti, uwolnienie się od egoizmu,
który twierdzi Jestem Ciałem, Jestem
Umysłem itd., wywołane uprawianiem medytacji – nazywa się Samprajnata
Samadhi.
25. Samadhi, w którym dokonuje się
rozpad wszystkich Vasan czyli vrittis umysłu, co prowadzi ku Najwyższej Szczęśliwości
– nazywa się Asamprajnata Samadhi i jest tak cenny dla Jogów.
26. Odczuwając wszystkie przedmioty, składające się z formy i
nazwy, w stanie bezpośredniego urzeczywistnienia błogości Atmana – umysł ustala się
jak płomień w pozbawionym wiatru miejscu. Jest to Nirvikalpa Samadhi.
27. Światło świadomości, zapalone przez stały napływ Antarmukha Vritti
– utrwalenie umysłu w Atmanie – to Samadhi uprawiane przez mędrców. W tym stanie
wszystkie pragnienia, same z siebie, odpadają.
28. Samadhi jest to rzeczywisty stan bezpośredniej realizacji
Najwyższej Jaźni, która jest samą pomyślnością, wszystko przenika, przepaja i
wypełnia górne, średnie i dolne przestrzenie.
Samadhi w sześć miesięcy
Samadhi to połączenie się z Brahmanem.
Jeśli jesteś Uttama Adhikari – kandydatem pierwszego stopnia, wyposażonym w 4 kwalifikacje i
obdarzonym Tivra Vairagya oraz silną
tęsknotą do Wyzwolenia; jeśli posiadasz ponadto Brahmaśroti Brahma Nishtha jako Sri Sankara lub Krishna, by cię wspierali, to w mgnieniu oka
urzeczywistnisz swoją Jaźń. Możesz urzeczywistnić swoją Jaźń w czasie potrzebnym
do zgniecenia kwiatu palcami. Możesz posiąść Antar Dharshan w czasie
potrzebnym do potoczenia się ziarnka położonego na
zewnętrznej stronie garnka. Nie ma wcale żadnych trudności. Ubiegający się powinien
być jak Hastamakala lub Padmapada, albo jak Sri Siankara lub Ardżuna lub Krishna Pan.
Powinien on żywić silne oddanie względem swojego Guru. Sradha jest wielkim uzdolnieniem na drodze Dżnana Yogi. Na tej drodze
wiara jest rozumna, natomiast u Bhakti Joga jest to wiara ślepa.
Jeśli podłoże Antahkarany nie jest dobrze
przygotowane; jeśli nie ma Czitta-Suddhi – czystości serca, to nawet Oshwara, nawet tysiąc Siankar lub
Krishnów nie może nic uczynić w tej materii. Bądź tego pewny. Przez Ashtavakara w mgnieniu oka urzeczywistnił się Radża Dżanaka. Ardżuna
dokonał Samourzeczywistnienia na polu walki w przeciągu półtorej godziny.
Mukunda Rai wzniósł Badashaha do Samadhi w sekundę, gdy ten jechał
na koniu. Takich przykładów istnieje wiele.
W tej Kali Yuga nie potrzebujecie czynić tak wiele Tapas, jak to
niegdyś czynili ludzie. Ongiś ludzie stali na jednej nodze przez kilka lat, byli dla
siebie bardzo surowi, jak poświadczają o tym Mahabharata i inne księgi religijne.
Iśwara obdarowywał swoja łaską ludzi tamtych czasów dzięki ubóstwu fizycznemu i
krótkotrwałemu życiu. W naszych czasach dzięki Tapas i medytacji można dojść do
Samourzeczywistnienia bardzo szybko, jeśli praktykę
traktuje się poważnie i szczerze, a ponadto jest
się czujnym. Jeśli chcesz odjechać pociągiem o 4-tej rano, jesteś czujny, przezorny i
żwawy. Pakunki swe układasz w nocy, również w nocy przygotowujesz słodycze i coś do
zjedzenia. Nastawiasz budzik, by wstać o 3-ciej rano.
Tak samo postępujesz w wielu innych przypadkach. Jeślibyś okazał 1/10 tej czujności,
szczerości i zręczności również w życiu duchowym, mógłbyś w przeciągu
6.miesięcy dojść do Samadhi. Nikt na ziemi ani na niebie nie może ci przeszkodzić w
osiągnięciu tego.
Skupiając swój umysł Jog powinien wycofać się do
górskiej
pieczary, do świątyni lub w jakieś odosobnione miejsce. Nie powinien
się łączyć z
czymkolwiek ani umysłowo, ani w mowie lub działaniu, ponieważ
nagromadzenie i związek
z rzeczami są dla Joga beznadziejne. Powinien wobec wszystkiego
uprawiać obojętność. Powinien regularnie stosować dietę.
Światowy zysk nie powinien wywoływać u niego przyjemności, a strata nie
powinna
wywoływać zmartwienia. Musi patrzeć spokojnym okiem zarówno na tego,
który go
krytykuje i gani, jak i na tego, który mu się kłania. Nie powinien
rozmyślać o tym, czy się komuś zdarzyło dobro lub zło. W razie jakiejś
korzyści nie
powinien się radować, ani smucić, gdy go dosięgnie strata. Powinien
traktować
wszystkie istoty równo i pozostawać jak powietrze – nie przywiązany do
niczego.
Kto w ten sposób utrzymuje swój umysł w zdrowiu, pracuje dla innych,
utrzymuje swoją postawę względem wszystkiego i wszystkich i żyje przez sześć
miesięcy regularnym, zdyscyplinowanym życiem, może urzeczywistnić Brahmana i
osiągnąć stan Brahmy – Nirvikalpa Samadhi.
Przeszkody w osiągnięciu Samadhi
Bądźcie odważni, Przyjaciele! Napotkacie różne przeszkody, gdy
zechcecie opanować umysł i wejść w Samadhi.
Będziecie musieli przezwyciężyć Layę – umysłową
bezczynność, Vikshepa – roztargnienie, Kashayę – namiętność i Sukharagę – zamiłowanie
do przyjemności.
Laya czyli brak aktywności umysłowej
to stan podobny do głębokiego snu. Jest to źródło zarówno zła jak i namiętności.
Obudź umysł w Layi. Nawet, gdy
zwyciężyłeś Layę i roztargnienie przez
często powtarzaną praktykę – przez Vairagyę i Dżnanabhyas czyli Brahma Cintan, to jednak umysł nie chce
wejść w stan doskonałej równowagi, pogody i jasności ducha. Znajdzie się on w stanie
pośrednim. Nie jest on jeszcze uwolniony od Raga czyli przywiązania, które jest zalążkiem całej jego
aktywności w kierunku przedmiotów zewnętrznych. Istnieje jeszcze czyhająca
namiętność czyli ukryta Vasana – Kashaya.
Będziesz musiał ciągle i wciąż od nowa powstrzymywać umysł przez Vicharę i
rygorystycznie uprawiać medytację i ćwiczenie Samprajnata czyli Savikalpa
Samadhi. W końcu musisz spocząć w Asamprajnata czyli w Samadhi bez zalążka czyli Nirbija Samadhi.
Jeśli nie jesteś w stanie praktykować medytacji, to nie możesz
wejść w Samadhi. Nie możesz uprawiać głębokiej medytacji, jeśli nie możesz
ustalić swojego umysłu czyli skoncentrować się. Nie możesz właściwie się
koncentrować, jeśli nie możesz uprawiać Pratyahary czyli całkowitego wycofania zmysłów od przedmiotów. Nie możesz
praktykować w całości Pratyahary, jeśli nie
osiągnąłeś panowania nad Asanami i Praną
w Pranayamie i nie jesteś ugruntowany w Yamie
i Niyamie, które są podstawą Yogi.
Kandydat, pragnący osiągnąć Samadhi, powinien
posiadać
cierpliwość ptaka Tittibh, który próbuje opróżnić ocean swym dzióbkiem.
Jeśli
kandydat raz poweźmie trwałe postanowienie, wola Boska przychodzi mu na
pomoc. W prawym
działaniu pomoc przychodzi niezmiennie od wszystkich istot. Kto
obdarzony jest samoopanowaniem, odwagą, dzielnością, hartem duszy,
cierpliwością i
wytrwałością, siłą i zręcznością – może dokonać wszystkiego. Nigdy nie
powinniście rezygnować z prób, nawet jeśli stajecie wobec spiętrzonych
trudności.
Ilekroć gnębią cię pożądania, staraj się osiągnąć Vairagyę
spoglądając na błędy życia zmysłowego. Uprawiaj beznamiętność i obojętność
względem zmysłowych przyjemności. Pomyśl, że użycie sprowadza ból i troski, a
wszystko jest znikome. Ciągle wycofuj umysł od przedmiotów zewnętrznych i utwierdzaj
go na Nieśmiertelnej Jaźni, czyli na Wizerunku Pana. A gdy umysł osiągnie stan
równowagi, uwolni się od roztargnienia i Mayi
– nie zakłócaj jego spokoju.
Musisz odzwyczaić umysł od przyjemności Savikalpa
Samadhi, która nazywa się Rasaswada.
Przeszkoda ta nie pozwala kandydatowi w osiągnięciu Nirvikalpa
Samadhi. Niektórzy uczniowie doświadczają
fałszywego zadowolenia i po osiągnięciu tej szczęśliwości zaprzestają Sadhany, nie
próbując osiągnąć Nirvikalpa Samadhi.
O niektórych doświadczeniach Yogi
Gdy wytwarza się pięcioraka
właściwość Yogi, powstająca z ziemi, wody, ognia, powietrza i eteru, wtedy Jog jest
obdarzony silnym ciałem, stworzonym przez ogień Jogi. Taki Jog nie ulegnie wpływowi
choroby, starości lub śmierci.
Cecha każdego elementu np. zapachu ziemi, smaku wody, dźwięku eteru,
kształtu ognia, dotyku powietrza jest Jogaguną. Utwierdzając umysł na szczycie nosa
Jog odczuwa nadzmysłowy boski zapach – Divaya Gandha. Utwierdzając umysł na końcu języka doświadcza boskiego
smaku, utwierdzając go na podniebieniu doświadcza boskiej barwy, a na środku języka
boskiego dotyku i dźwięku. Dzięki tym boskim doświadczeniom umysł jest
zrównoważony, ponieważ nie pociągają go zewnętrzne przedmioty.
Przez uprawianie Pranayamy, koncentracji i jogowych Kriya
– Jog otrzymuje niesłychanie wytrzymałe ciało – Vajrakaya. Może je zatrzymać tak długo jak zechce. Jog Changdev
utrzymywał swoje ciało przez 1400 lat.
Cztery kategorie Jogów
Istnieją cztery kategorie Jogów:
1. Prathamakalpika – początkujący.
Światło się już pokazuje. Nie osiągnął on jeszcze żadnych Siddhi. Właśnie praktykuje Savitarka Samadhi.
2. Madhu Bhumika – wszedł on w Nirvikalpa
Samadhi i osiągnął Prajna – intuicję. To stadium nazywa się również Madhumati, ponieważ obdarza poznaniem, dającym takie zadowolenie jak
słodycz kochania.
3. Praja-Jyotis Jogi – osiągnął on
panowanie nad żywiołami i zmysłami. Takiego Joga nie mogą poruszyć ani skusić
prośby nawet niebiańskich istot. Osiągnął on Madhu-Praktika.
4. Atikranta Bhavanija – ten Jog osiągnął
Bhumiki – stany Vishoka i Samskara-Mesha.
Osiągnął Kaivalyę czyli pełne Wyzwolenie.
Radża Jog może posiadać wszystkie Siddhi
bez Samyamy tylko poprzez Pratibha –
spontaniczne oświecenie przez czystość. Prasankhjanam jest najwyższym wtajemniczeniem przez pełnię rozróżniania
między Puruszą a Prakrti.
Siddhi są prawdziwą przeszkodą na
drodze do mądrości czyli osiągnięcia Samourzeczywistnienia. Wstrzymują one i
utrudniają kandydatowi jego marsz do celu. Nie dają one doskonałej obojętności i
oderwania się. Oto przyczyna, dla której Mahariszi Patandżali nieustannie powtarza, że
uczeń Yogi powinien zniweczyć pragnienia osiągnięcia Siddhis. Jeśli dąży do nich, zostanie wciągnięty w labirynt myśli i
będzie miał poważne trudności, aby wyjść z tej plątaniny. Nadużyje mocy i czeka go
beznadziejny upadek.
Umysł powinien być doskonale oczyszczony, a wtedy naczynie czyli
narzędzie nadawać się będzie do przyjęcia Boskiego Światła. Umysł powinien być
dostatecznie silny, aby znieść nacisk i nagłe rozszerzenie świadomości, czyli
kosmicznego wzroku-widzenia, które jest ponad umysłem i w chwili nowo wzniesionego
potężnego doświadczenia obejmuje całe istnienie jednym spojrzeniem oka wewnętrznego.
Dlatego czekaj cierpliwie, aż nadejdzie chwila Boskiego Światła.
Rośnij w czystość i siłę!
Somapana
Soma – w sanskrycie oznacza Księżyc.
Picie nektaru, pochodzącego z Księżyca, nazywa się Soama-Pana. Sok Somy, czyli wypływający nektar, mieści się u nasady podniebienia.
Podczas ćwiczeń wytwarzają się soki i doznaje się różnych wrażen . Najpierw doświadcza się smaku słonego, potem
alkalicznego, następnie gorzkiego, a w końcu cierpkiego ściągającego. ćwicząc nadal
odczuwacie smak masła, mleka, twarogu, miodu, soku palmowego, a w końcu nektaru.
Tego ostatniego smaku nie da się wyrazić słowami, albowiem
nie można go z niczym na świecie porównać. Przeto nazywa się go nektarem.
Agnimandal – dziedzina ognia jest
poniżej pępka.
Suryamandal – obszar Słońca jest
w sercu i wokół niego.
Chandramandal – sfera Księżyca
jest w głowie i wokół niej
Jog może zejść do Vishudda Chakra, by dać wskazówki uczniom i uczynić dobro drugim – Lokasangraha.
Dżnani Jogowie przy pomocy sił Sat-Sankalpa mogą ze swoimi ciałami czynić co im się podoba.
Osiem Wielkich Mocy Psychicznych
1. Anima – Jog może stać się
tak małym i drobnym jak tylko zechce.
8. Ishitvam – Jog osiąga moce
boskie. Posiadający tę moc może zmarłego powołać
do życia.
Jog osiąga następujące mniejsze siły
psychiczne:
-
uwolnienie od głodu i pragnienia
- uwolnienie od skutków gorąca i zimna;
- uwolnienie od Raga-dwesha;
- Dura-darshan czyli jasnowidzenie lub Duradristhi;
- Dyra-sravan – jasnosłyszenie lub Dura-aruti i
Dura-pravachana; - Mano-dżaja czyli opanowanie umysłu;
- Kama-rupa – Jogin może przybrać dowolna postać;
- Ishitvam /Parakaja-Pravesha/ – Jogin może wejść w obce
ciało;może ożywić ciało zmarłego i wejść
w nie przenosząc swą duszę; - Iccha Mritju – śmierć zgodnie ze swoją wolą;
- Devanam Saha-Krida i
Darshan – widzieć Devy i z nimi przebywać; - Yatha-Sankalpa – może mieć cokolwiek zapragnie;
- Trikala-Dżanana – znajomość przeszłości,
teraźniejszości i przyszłości; - Advandva – znajduje się poza parami przeciwieństw;
- Vak-Siddhi cokolwiek Jogin przepowie, to się stanie przez praktykę Satya, proroctwo;
- Jog może zamienić ciężkie metale w złoto;
- Kaya Vyuha – może przybrać tyle ciał, ile zechce, by
wyczerpaćswą karmę w jednym życiu; - Patala-Siddhi – Jog staje się panem pragnień, niszczy
smutki i chorobę; - Darduri-Siddhi – posiada siłę skoku podobnie do żaby
- Jog ma wiedzę swego przeszłego życia;
- Posiada wiedzę konstelacji gwiezdnych i planet;
- Posiada siłę spostrzegania Siddhis;
- Ma władze opanowywania żywiołów i opanowania Prany;
- Kamchari – może się przenieść w każde miejsce
dowolnie; - Posiada wszechmoc i wszechwiedzę;
- Vayu-Siddhi – Jog wznosi się w powietrze odrywając się
odziemi; - Jog może wskazać miejsce, gdzie leżą ukryte skarby.
Vayu Siddhi – lewitacja
Wielu kandydatów zbliżyło się do
uprawiania Jogi, a zwłaszcza Hatha Jogi i Kundalini Jogi z myślą o nadzwyczajnych
siłach, które mogliby otrzymać dzięki Jodze. Myśl o posiadaniu takich mocy zdaje się
wywierać urok na bardzo młodych ludzi, zarówno Wschodu jak i Zachodu. Poważne i pilne
uprawianie Jogi, z twardą dyscypliną i wytrwałością, bez wątpienia przynosi
obudzenie niezwykłych mocy i pozornie dziwnych doświadczeń, lecz owe Siddhis, mniejsze
czy większe – i o tym należy pamiętać – nie tworzą istotnej i prawdziwej Jogi w
głębokim tego słowa znaczeniu. Są one raczej oznaką osiągniętego stopnia. To znak
postępu, jaki uczeń osiągnął; służą mu raczej jako potwierdzenie, podobnie jak
kamienie milowe, które wskazują podróżnemu miejsce gdzie się znajduje.
Lewitacja jest doświadczeniem, do
którego Jog dochodzi, gdy zaczyna osiągać doskonałość w Pranajamie. Gdy Prana
zaczyna się poruszać w środkowym Nadi, czyli Szuszumnie, następuje lewitacja. Ma ona
miejsce, gdy Jog z powodzeniem zatrzymał energię Prany w Szuszumnie, położonej w
stosie pacierzowym. Początkowo energia Prany może wejść do Szuszumny, by następnie
ją opuścić, nie pozostając tam. Jednakże przez połączone działanie Pranajamy,
Mudry Bandhy i siły woli Jog stopniowo zmusza energię do pozostania w Szuszumnie. W tym
procesie praktykujący korzysta również z autosugestii. Gdy uda mu się zatrzymać
energię w Szuszumnie, unosi się z ziemi w powietrze. Teksty Jogi wspominają o trzech
stadiach, przez które przechodzi uczeń przy osiąganiu lewitacji. Przy postępie w
Pranajamie najpierw doświadcza obfitego pocenia się ciała. Następnie przechodzi do
stanu, w którym doznaje drżenia ciała, co daje się szczególnie odczuwać wzdłuż
rdzenia. W trzecim stadium ciało odrywa się od ziemi i unosi w powietrzu.
Pierwszą wskazówką, że praktykujący
zbliża się do tego stanu jest osobliwe uczucie odrywania się od ziemi. Odczuwa on to
wrażenie nawet wtedy, gdy w rzeczywistości jest jeszcze na ziemi. Gdy Pranę mocno
zatrzymuje siła woli-wyobraźni, autosugestii, a także Pranajamą wraz z Sadhaną, to
zatrzymana Prana zaczyna wznosić się ku górze. Następnie wraz z dziwnym uczuciem Jog
istotnie wznosi się w powietrze.
Lewitację wywołuje połączenie kilku
czynników. Głównym jest nadzwyczajna lekkość ciała, gdy Prana wchodzi w Szuszumne i
tam pozostaje. Jog rzeczywiście czuje tę niezwykłą lekkość – jest jak piórko; ona
też pozwala mu unieść się z ziemi. Drugim czynnikiem w tym stadium Pranajamy jest
zaczynająca działać Kundalini. Wznoszenie się w górę Kundalini Shakti wprawia w ruch
ciało, które znajduje się w niezmiernie lekkim stanie i stawia bardzo mały opór.
Trzecim jest potężne promieniowanie, wychodzące od Kundalini z czakramu Muladhary. To
silne promieniowanie, które ma miejsce w na skutek obudzenia Kundalini, jest tym czasie
potężnie podsycane przez energię praniczną i rozchodzi się we wszystkich kierunkach.
Bezpośrednie promieniowanie ku dołowi, jak gdyby "uderzenie w ziemię", daje w
efekcie odepchnięcie ciała Joga ku górze. Promienie te są niewidzialne, lecz są
bezpośrednio odczuwane przez joga, który je doznaje. Działanie tych promieni odczuwa
się na podobieństwo "wstecznego kopnięcia" ładunku wybuchowego rakiety, który
wypycha ją z wielką siłą ku górze. Promieniowanie to działa w tak skuteczny sposób
dlatego, ze w tym stanie ciało jest faktycznie prawie nieważkie. Nieważkość ciała, w
połączeniu z siłą Kundalini, podnoszącą go w górę wraz z pchnięciami
promieniowania pozwala przezwyciężyć siłę grawitacji.
Praktykujący, by osiągnąć Vayu Siddhi
powinien nieustannie uprawiac Pranajamę. Musi on ćwiczyć regularnie trzy razy dziennie
Anulema Viloma Pranajama po 40 cykli w każdym posiedzeniu przez kilka miesięcy lub lat.
To oczyści Nadis i ułatwi Pranie poruszanie się w kanale głównym czyli Szuszumnie.
Następnie, wraz z dalsza praktyką Bhastriki, razem z Bandhas, Prana podnosi się w
Szuszumnie, zaś dzieki koncentracji i Bandhas jej ruch ogranicza się do Szuszumny.
Podczas ćwiczeń należy żywić się
mlekiem i owocami lub tylko dietą ryżową i mleczną. ćwiczący nie powinien zbyt wiele
chodzić i wędrować; powinien unikać różnego rodzaju wysiłków, nadmiernej ilości
snu, radżasowego i tamasowego pożywienia, wygrzewania się na słońcu, siedzenia blisko
ognia, zimnej kąpieli i całkowitego postu. Należy trzymać się dokładnie
Brahmaczarii.
Praktykujący, który osiągnął Vayu
Siddhi, dotarł tym samym do stadium Pratjahary.
Wskazówki żywego nauczyciela są zawsze
niezbędne, nawet gdyby nie znajdował się on blisko ucznia. Jeśli uczeń praktykuje,
nie mając takiego praktycznego przewodnika, lub nie jest w stanie wejść w styczność z
mistrzem, to powinien modlić się do Boga lub swego Guru o oświecenie i usunięcie
przeszkód.
Wiara w jogowe Szastry i Guru jest wielce
istotna. W przeciwnym razie uczeń, nie mogąc osiągnąć pożądanych wyników, opuszcza
Jogę, twierdząc, że jest to szarlataneria.
Cierpliwość, wytrwałość to kolejne
ważne czynniki dla powodzenia w Jodze. Trzeba prowadzić życie czyste i całą swą
działalność poświęcić Panu.
Kaya – Sampat
Jog przez Hatha Jogę otrzymuje doskonałe
ciało fizyczne. Doskonałość ciała polega na piękności, wdzięku, sile i na
diamentowej twardości. Siła znoszenia niezmiernego zimna i ciepła [Titiksha], siła
życia bez wody i pożywienia oraz inne moce ujęte są w kategorię Kaya – Sampat czyli
doskonałego ciała.
Skoro ciało Hatha Joga jest doskonałe i
trwałe, jego umysł jest również zrównoważony i skoncentrowany. Uprawą Dharany i
Dhyany osiąga on najwyższy szczebel jogowej drabiny i przez Jogową Samadhi –
nieśmiertelność.
Jog, który doszedł do najwyższego
stadium będzie posiadać wszystkie rodzaje tajemnych sił.
Samyama prowadzi do tajemnych władz
Trzy: Dharana – Dhyana – Samadhi razem
tworzą Samjamę. Te trzy są bardziej wewnętrzne niż Yama, Niyama, Asana, Pranayama,
Pratyahara. Jednak nawet ta Samyama jest – wobec Samadhi bez zalążka – zewnętrzna.
Wraz z osiągnięciem Samyamy pojawia się
stan poznania – wiedzy:
- Samyama na Słońcu – wiedza o Wszechświecie;
- Samyama na Księżycu – wiedza o Gwiezdnym Kosmosie;
- Samyama na Gwieździe Polarnej – wiedza o ruchu gwiazd;
- Samyama nad siłą słonia oraz innych siłach naturalnych
– jog otrzymuje tę siłę i może nią dysponować; - Samyama nad kształtem ciała, gdy siła łączna zostanie
powściągnięta, wyhamowana, a więź między okiem (tattvą wzroku) a światłem
rozdzielona – ciało staje się niewidoczne, znika; - Samyama nad graficznymi znakami, podpisami innych ludzi –
wiedza o ich umysłach; - Samyama na krótkim odcinku czasu – umiejętność
rozróżniania; - Samyama na związkiem między uchem (tattvą słuchu) a
eterem – boskie słyszenie; - Samyama nad związkiem między eterem a ciałem – jog
osiąga lekkość puchu bawełny i posiada moc przenikania przez eter (powietrze); - Samyama nad trzema modyfikacjami umysłu – wiedza
przeszłości i przyszłości; - Samyama na bezpośrednim postrzeganiu Samskar (wrażeń
umysłu) – wiedza o poprzednim wcieleniu; - Samyama nad mocą poznania istotnej własnej natury –
egoizmu, cech, zamiarów i stanów umysłu a opanowanie tych zmysłów i ich organów;
następnie ciało otrzymuje moc poruszania się z szybkością myśli, spostrzegania
Indriyas oraz opanowania natury. - Osiągnąwszy panowanie nad Udana Vayu, Jog nie będzie
miał żadnej łączności z wodą, błotem, cierniami i może umrzeć dowolnie; przy
opanowaniu Samana Vayu osiąga promieniującą jasność. - Samyama nad przyjaźnią i cnotami – pojawia się moc
przenoszenia tychże na inne istoty; - Samyama nad odrębnością Sattvy od Purushy –
wszechpotęga i wszechwiedza; [natomiast] doświadczenie zjawia się z powodu braku
rozróżniania między Sattvą a Purushą, które są absolutnie odrębne od siebie; - Samyama nad rozróżnianiem słowa – znaczenia – poznania,
które (zazwyczaj) wzajemnie się przenikają a są doświadczane w ich jedności z powodu
podobieństwa, – wiedza o znaczeniu dźwięków i głosów wszystkich żywych istot; - Karma jest dwojakiego rodzaju: pierwszy rodzaj przynosi
owoce w teraźniejszości, drugi – przynosi owoce powoli, w późniejszym czasie; - Samyama nad tymi lub innymi złowieszczymi znakami – Jog
poznaje czas swojej śmierci; - Samyama nad czakramem w okolicy pępka – znajomość
ciała; - Samyama nad czakramem w głębi gardła – zanik głodu i
pragnienia; - Samyama nad światłem głowy – Darshan Siddhi;
- Samyama nad sercem – wiedza czyli poznanie umysłu;
- Samyama nad Kurma Nadi -trwałość i stałość ciała;
- Samyama nad wewnętrznym światłem Serca – znajomość
subtelnego, tajemniczego czyli ukrytego i odległego; - Samyama nad sobą samym a wiedza o Purushy, z której
można skorzystać w stosunku do innej duszy – Purushy; z tej Samyamy rodzi się przez
intuicję umiejętność jasnosłyszenia, subtelny smak i subtelny węch; - moc intuicji sprawia, że przychodzi wiedza o
wszechmądrości; umysł Joga i jego duch wchodzi w inne ciało, a to na skutek
rozluźnienia więzów przyczynowych i dzięki znajomości metod przechodzenia; - Samyama nad formą prostą, formą subtelną, zasadniczą
naturą, nad cechami i celami żywiołów a opanowanie żywiołów; z tego -osiągnięcie
ośmiu wyższych Siddhis, doskonałość ciała i nietamowanie jego funkcji;
doskonałość ciała oznacza piękno, wdzięk, siłę i trwałość granitu.
Powyższe Siddhis są przeszkodą w
osiągnięciu Samadhi, służą jednak do przekraczania [uwarunkowań] umysłu. Rezygnacja
z tych Siddhis pozwala na zniweczenie więzów niewoli, co przynosi Kajvalyę.
A gdy Adept Jogi zapraszany jest przez
Boskie Istoty, skoro pojawia się dlań możliwość kontaktu z niepożądanymi, to Jog
powinien odrzucić tę możliwość ponownego przywiązania, uśmiechu i szczęśliwości.
Doświadczenia Dżnana Jogi
Uczeń Dżnana Jogi niweczy wszelkie
myśli o przedmiotach. Przez swe rozpoznawanie unicestwia on ciemność, wówczas pojawia
się dlań promieniujące światło.
Doświadcza zawrotu głowy.
Przechodzi następnie próżnię –
Akasha.
Potem zjawia się Moha – Złudzenie. Tę
Mohę rozprasza Dżnana Jog przez badanie, czyli Viczarę.
Przechodząc tak przez stany ciemności,
światła, snu i Mohy mędrzec w końcu osiąga stan Nirvikalpa Samadhi. Teraz raduje się
on absolutnym spokojem. Osiąga prawdziwą Dżnanę. Staje się oceanem wieczystej Dżnany
i wszechprzenikającą Absolutna Świadomością.
Siedem stanów Dżnany
Siedem stanów Dżnany to Subhecccha,
Viczarana, Tanumanasi, Sattvapati, Asamsakti, Padarthabhavana, Turiya.
- Subhecccha – gdy się odczuwa niewiedzę i szczerze
pragnie się osiągnąć duchową wiedzę. - Viczarana – gdy posiada się przekonanie o
bezwartościowości świata i głęboko rozmyśla się nad metodą usunięcia niewiedzy i
osiągnięcia duchowego poznania. - Tanumanasi – gdy umysł staje się tak nikły i cienki
jak nić, a skupia się intensywnie w kontemplacji duszy. - Sattvapati – gdy umysł się oczyszcza (Sattvika) i
utwierdza w Jaźni dzięki przedłużonej kontemplacji. - Asamsakti – gdy człowiek odłącza się całkowicie od
świata obiektywnego dzięki poznaniu Jaźni. - Padarthabhavana – gdy się rozumie, że rzeczy tego
świata nie są realnymi i materialnymi rzeczami, lecz tylko Jedynym Brahmanem. - Turiya – gdy się urzeczywistnia Niepodzielność
(Akhanda), Jedyną Zasadę (Ekarasa), Sat-Czit-Anandę oraz całkowicie zaprzecza i neguje
wszelką odrębność świata. Ten stan Turiya nazywa się stanem Dżivanmukti czyli
wyzwoleniem się za życia.
Dojmujące pragnienie, które powstaje w
człowieku, by osiągnąć Mokszę bądź zażywać Szczęścia (obojętność na
zmysłowe przyjemności), studiować Atma-Dżnana-Szastry, połączyć się z tym, który
poznał Brahmana – oto stan pierwszy czyli Subheccha. Kandydat posiadający cztery
sposoby Wyzwolenia słyszy Śruti i znaczenie Tat Tvam Asi Mahavakya u stóp Guru i
następnie głęboko rozmyśla nad tym, co usłyszał – to jest Viczarana czyli stan
drugi. Przez uprawianie tych dwóch stanów umysł dowolnie skupia się na Brahmanie.
Staje się on jak nić, powstaje Brahmakara Vrtti – jest to stan trzeci zwany
Tanumanasi. Następnie przez uprawianie wszystkich powyższych trzech procesów
(poznawczych) dokonuje się wykorzenienie wszystkich pragnień i rozwija się
Tattva-Dżnana, umysł napełnia się czystością czyli Sattva – jest to czwarty
Bhumika zwany Sattvapati. Umysł stopniowo stapia się z Brahmanem. W piątym stanie czyli
Asamsakti umysł nie łączy się już (nie posiada połączenia) z przedmiotami oraz z
ich Samskarami i Sankalpami. Następnie przychodzi stan szósty – Padathabhavana: zanika
(ginie) wszelkie postrzeganie przedmiotów wewnętrznych i zewnętrznych (Abhava Pratoti).
Jeśli Dżnani w ogóle postrzega jakieś przedmioty (ma w ogóle jakieś spostrzeganie
przedmiotów), to tylko przez widoczne pobudzanie innych. W Turiya – stanie siódmym –
Dżnani tonie w szczęśliwości Atmy, jest on całkowicie pozbawiony wszelkiego pojęcia
różnorodności.
Ten, kto działa w pierwszych trzech
stanach (Bhumikach) nazywany jest Mumukszu; kto działa w czwartym Bhumika nazywa się
Brahmavid. Działający w piątym Bhumika zwany jest Brahmavidvara, w szóstym zwie się
Brahmavidvariyan. Kto znajduje się w siódmym Bhumika zowie się Brahmavidvarishtha.
Tylko Dżnani czwartej i piątej Bhumiki
może działać w świecie. Dżnani szóstej i siódmej Bhumiki, jeśli pragnie podnieść
świat, musi zejść do czwartej i piątej Bhumiki.
Dżnani całkowicie siódmej Bhumiki,
który nie ma najmniejszej nawet przytomności ciała, nie może żyć dłużej niż 2 do
14 dni. Po 14 dniach ciało opadnie (jak liść z drzewa istnienia).
Iśvara ma podwójną świadomość. Tylko
podczas kosmicznej Pralayi ma on czystą Nirvikalpa świadomość. Dżnani, aby przejść
do stanu siódmej Bhumiki, musi porzucić wszelkiego rodzaju działalność swojej
Lokagraha.
Ludzi posiadających trochę Tapasu,
mających Vairagyę Titikszę i opanowanie fizycznego ciała oraz jego ruchów myli się i
miesza z mędrcami siódmego stanu Bhumiki. Dżnanin siódmego stanu Bhumika jest bardzo,
bardzo rzadko spotykany.
{mospagebreak}
Podwójna świadomość Dżivanmukty
Dżivanmukta jest Wyzwolonym Mędrcem.
Jest wolny od sideł narodzin i śmierci. Jest już za życia wyswobodzony. Odrzucił
wszystkie więzy egoizmu, żądzy, gniewu, zawiści, samolubstwa, pychy, upodobań i
niechęci, rozweselenia i depresji. Wolny jest od zwątpienia, nie ma niczego, co mógłby
poznać i osiągnąć. Posiada najwyższą wiedzę Brahmana.
podwójną świadomość: może on pogrążyć się w Samadhi, może zaś pracować jak
zwykły człowiek dla dobra świata. Wewnętrznie posiada on Bhava czyli umysłową
postawę: Jestem Świadkiem, nie jestem działającym, nie jestem użytkownikiem. I
dlatego może być zajęty w Lokasangraha lub być narzędziem woli kosmicznej jako
oddzielny pośrednik. Świat jest dla niego mirażem. Jak dziecko używa on przedmiotów
zmysłowych ofiarowanych mu przez innych. Nie psują go one, bowiem świadomość jego
tkwi korzeniami w Brahmanie. Widzi on ten świat jakby we śnie.
Dżivanmukta jest podobny do człowieka
siedzącego na murze. Z jednej strony jest uwarunkowane istnienie w świadomości tego
świata, z drugiej – nieuwarunkowana całkowita świadomość. Człowiek siedzący po
jednej stronie świata nie jest w stanie widzieć, co się dzieje po drugiej. Człowiek
świata nie może posiadać wiedzu Brahmana. Podobnie i Videhamukta, którego
indywidualność jest całkowicie zanurzona w Brahmanie, nie może zdawać sobie sprawy ze
świata dla niego nieistniejącego. Jeśli jego ciało ma nadal funkcjonować, muszą je
karmić i troszczyć się o nie inni. Videhamukta nie jest przeto w stanie zajmować się
dobrem świata.
Podwójna świadomość Dżivanmukty
stawia go w położeniu człowieka, który świadomie przebywa w obu sferach. Jego wyższa
świadomość nie może ulec zachwianiu. Jednakże dla dobra ludzkości zatrudnia on
część swej świadomości w sferze działania dla dobra świata. Idealnym przykładem
posiadającego podwójną świadomość jest Kriszna.
Samadhi-Dżnani i Vyavahara-Dżnani
Dżnani posiada poznanie jedności Jaźni.
Ten natomiast, kto ma Vyavaharaapeksha – pragnienie Vyavahara dla działania w świecie
– i pracuje w tym świecie, jest Vyavahara-Dżnani. To pragnienie pracy zalezy od jego
Prarabdha. Używa on swego ciała jako narzędzi, jak cieśla używa swych instrumentów.
Posiada on także Triputi, lecz cały świat widzi w sobie. Niczego nie widzi on na
zewnątrz, tak jak inni. Widzi on przez swą Divya Dristhi lub Dżnana Chakshus, a nie
oczyma fizycznymi. Człowiekowi tego świata z praktycznymi Buddhi jest bardzo trudno
uzmysłowić sobie, jak Dżnana widzi fizyczny wszechświat podczas swej pracy. Ślad,
zrobiony przez włożenie kija do wody nie jest tak głęboki i trwały jak ślad zrobiony
tym samym kijem w grząskiej ziemi. Podobnie jest z dwoma typami Dżnanich: w
Vyavahara-Dżnani wrażenie Nirvikalpa Samadhi czyli Brahmakari Vrtti nie jest takie
trwałe, głębokie i ciągłe jak to w Samadhi-Dżnani. W pierwszym jest ono podobne do
odbicia w wodzie, w drugim do odbicia w ziemi. Jest ono nieprzerwane i stałe jak stały
strumień oliwy. Vyavahara-Dżnani wie, że to jest Vishtha (nieczysta materia), że to
jest pasta sandałowa, to jest głupiec, to jest człowiek inteligentny, to jest
powodzenie, to jest upadek, to jest łotr, a to człowiek uczciwy; lecz ich uczucia go nie
dotykają. Nie unosi się on radością, gdy go spotykają powodzenia, ani nie ulega
depresji, gdy mu się nie powodzi. Nie kocha on człowieka uczciwego, ani nie nienawidzi
łotra. W tym znaczeniu ma on Sama Dristhi – jednakowe widzenie. Vyavahara-Dżnani
odczuje ból, gdy mu odetną palec, lecz Samadhi-Dżnani nie doświadczy go ani trochę,
gdy mu będą amputować nogę. Przypadek Shama Tabriez z Multan mógłby służyć jak
aktualny przykład prawdy powyższego twierdzenia: gdy go obdzierano ze skóry, śmiał
się i mówił Analhag! Analhag! – Jestem Nim! Jestem Nim!
Vyavahara-Dżnani widzi nazwy i formy,
lecz Samadhi-Dżnani wycofuje się ze Wszechświata i w ogóle nie widzi nazw ani
kształtów. Obydwa typy Dżnanich posiadają tę samą wiedzę, lecz Samadhi-Dżnani
zażywa więcej szczęśliwości (Ananda) niż Vyavahara-Dżnani.
Samadhi-Dżnani jest wiecznie
pochłonięty Brahmanem, nie widzi nazw ani form. Świat całkowicie znika dla niego. Nie
może on pracować. Jest Paramhansa.
Doświadcznia Radża Joga
Radża Joga wchodzi na drabinę Jogi
stopniowo, krok po kroku. Stałe uprawianie koncentracji i medytacji sprawia, że umysł
jego jest przeświecający i czysty jak kryształ. Odsłania on każdy przedmiot, ku
któremu się skieruje. Tak jak biały kryształ zabarwia się na kolor przedmiotu przed
nim postawionego, tak również umysł jednoczy się z przedmiotem mu przedstawionym. Ten
proces nazywa się Samapatti. Umysł poddaje się Tranmaya Parinama: wchodzi w jedność z
przedmiotem. Następuje to przy głębokim Samadhi.
Sabija Samadhi
Gdy umysł jednoczy się z prostym
obiektem, łącząc się ze słowem, znaczeniem lub ideą – nazywa się to Savitarka
Samadhi. W tym stanie, dzięki obecności Radżasu, umysł nie odróżnia słowa od
znaczenia i idei-Vrtti, czyli nie jest wolny od zmieszania i wyobraźni; np. jeśli
skupiacie się na krowie – myślicie o krowie, później o znaczeniu słowa a następnie
o idei w nim zawartej. Słowo krowa mieści się, tkwi w języku. Idea krowy
istnieje w mózgu. Te trzy różne rzeczy zlewają się i dzięki szybkości umysłu
okazują się całością.
Jog, uprawiając Savitarka Samadhi,
stopniowo usuwa Radżas, który przez ożywienie przeszłych Samskar tworzy pamięć.
Pamięć przynosi asocjacje związku, nazwy, kształtu, znaczenia itp. przedmiotu. W
Nirvitarka Samadhi zdolność pamięciowa jest zahamowana; przedmiot świeci w swej
samoistnej postaci, pozbawiony słowa (nazwy), znaczenia (formy) i idei (działalności
umysłowej).
Wraz z pogłębieniem Nirvitarka Samadhi,
umysł (Czitta) Joga wchodzi w sferę przedmiotów subtelnych, takich jak Tanmatry –
subtelnego eteru, powietrza (wiatru), ognia itd. Jog medytuje nad rzeczami subtelnymi przy
pomocy czasu, przestrzeni i cech (atrybutów). Umysł nie ustala się sam, bezpośrednio
na subtelnym przedmiocie. Idzie on boczną drogą przez asocjacje czasu, przestrzeni itd.
Stan ten nazywa się Savichara Samadhi.
Gdy Jog jest w stanie ekstrahować
subtelne pierwiastki z czasu, przestrzeni i przymiotów (cech) oraz medytuje nad nimi w
ich czystej postaci (takich, jakimi one są) osiąga on Nirvichara Samadhi. Jasność
umysłu znacznie się zwiększa.
Gdy Czitta przebrnie przez morze grubych i
subtelnych przedmiotów, świeci on jedynie przez Vrtti Aham Asmi – Jestem. Tu
przedmiotem Samadhi jest Sattva górująca nad Ahamkarą czyli zasadą ego. Pierwotna
Ahamkara jest źródłem 11 zmysłów – pięciu subtelnych elementów oraz ich efektów,
pięciu grubych elementów i umysłu. To, z powodu doznawanej radości, nazywa się
Saananda Samadhi. Jest to wyższy stan Nirvichara Samadhi.
W najwyższym stadium Nirvichara Samadhi,
Czitta – umysł Joga samym tylko Vrtti Asmi Am. Sattva-Czitta czyli Asmita lub
Mahat jest podporą, podtrzymaniem dla Samadhi. Asmita jest to stan czystego umysłu
(Czitta) oświeconego przez świadomość, zawierający zalążek Ahamkara (ego –
zasada). To Samadhi znane jest jako Sasmita Samadhi.
Wszystkie te 6 Samadhi nazywają się
Sabija Samadhi lub Samadhi z zalążkiem czyli podporą. Te 6 Samadhi są to Samadhi
niższe, znane jako Samprajnata lub Sabija albo Saalambana Samadhi.
Ritambhara Prajna
Gdy Nirvichara Samadhi się pogłębia,
przejawia się jego wyższe stadium Sasmita Samadhi. Jog osiąga światłość Czitty.
Niejasność Radżasu i zasłony Tamasu znikają. Śri Vyasa tak opisuje ten stan: Wzniósłszy
się do krainy Prajny – intelektu zrodzonego z Samadhi – Jog, który unicestwił swój
smutek, widzi innych pogrążonych w trosce, jak człowiek z wysokiej skały, który
ogląda innych niżej.
Intelekt, zrodzony z tego Samadhi, nazywa
się Ritambhara, jako że posiada on Prawdę [pełny jest Prawdy]. W tym stanie na ma
śladu złudzenia, fałszywej wiedzy lub niewiedzy.
Rita i Satya to synonimy, jednak istnieje
między nimi mała różnica. Satya jest faktem pojęciowym, Rita jest faktem
postrzegalnym. Wyrazu Rita użyto tu, aby zaznaczyć bezpośrednią realizację Prawdy.
Ritambhara Prajna przewyższa wszelką
światową wiedzę, czy to osiągniętą przez bezpośrednie spostrzeżenia zmysłowe lub
wnioskowanie, czy przez pisma i powiedzenia mędrców bądź świętych, ponieważ to, co
oświeca intuicyjny intelekt Joga, nie może być poznane przez słabe rozumowanie bądź
proste spostrzeganie za pomocą zmysłów. Człowiek chodzi w ciemnościach, dopóki nie
osiągnie światła intuicji. Ritambhara Prajna jest podobna do Vivekakhyati.
Vivekakhyati
Asmita jest stanem Czitta oświeconego
przez świadomość i mieści w sobie zalążek zasady ego (Ahamkary). Siłą niewiedzy
zawartej w drobnej ilości Tamas Sattvic-Czitty, lub Mahat, Purusha utożsamia się z
Czittą. W konsekwencji rodzi się Asmita-Klesha czyli zgryzota egoizmu i jest ona
przyczyna innych strapień, takich jak przywiązanie, nienawiść, kurczowe trzymanie się
życia a także wszystkich samolubnych czynów i ich owoców, narodzin, zycia i używania.
Vivekakhyati jest to wiedza rozróżniająca między Purushą a Czittą, wiedza ta niweczy
Asmita-Klesha. Ogien wiedzy spala wszystkie zalążki strapień. Jak spalone ziarno nie
kiełkuje, tak samo Samskary czyli wrażenia boleści, zmartwień spalone przez ogien
Vivekakhyati nie kiełkują.
Viveka jest to rozróżnianie między
prawdziwym widzem a widzeniem. Khyati znaczy wiedza. Vivekakhyati jest to wiedza
rozróżniająca między Czitta a Purusha. Innymi słowy, jest to wiedza bezpośrednia. Ja
jestem czymś różnym od ciała, zmysłów, umysłu, rozumu itd.
Vivekakhyati jest najwyższą sattviczną
odmianą Czitty. Tak jak odbicie czyjegoś drogiego oblicza w lustrze nie jest realne, tak
właśnie wiedza o ja, która powstaje w najsubtelniejszy sposób z Czitty, nie
jest realna. Nie jest to Swarupa_Sthiti czyli przebywanie w swej własnej naturze.
Uprawiając Para-Vairagya czyli
najwyższą beznamiętność, Jog również odwraca się od tej Vrtti i pozostaje w
Swarupa czyli w Istotnej Naturze.
Vivekakhyati znane jest również jako
Parasankhyan czyli wiedza rozróżniająca lub głęboki wgląd.
Dharma-Megha-Samadhi
Jog pozbawiony pasji również względem
wiedzy rozróżniania osiąga Dharma-Megha-Samadhi – Obłok Cnoty – dzięki stałemu
napływowi wiedzy rozróżniającej.
Gdy Vivekakhyati czyli wiedza
rozróżniania udoskonali się, Kleshy są już jak spalone ziarna, które utraciły moc
kiełkowania. Nawet Samskary z przeszłych żywotów są spalone. Na początku [praktyki]
ujawniające się [wychodzące, pojawiające się] Samskary przerywają napływ
Vivekakhyati. Gdy Vivekakhyati się wzmocni i udoskonali przez rozwój Para-Vairagya,
czyli najwyższą obojętność względem wszystkich Siddhi, osiąga się
Dharma-Megha-Samadhi.
Jog posiada najwyższe oświecenie we
wszystkich miejscach i we wszystkich warunkach. Ci, którzy biegną za Siddhi, są jeszcze
przywiązani. W ich przypadku napływowi Vivekakhyati przeszkadzają Vyuthana-Samskary
czyli ujawniające się [wychodzące, pojawiające się] wrażenia, wywołane
przywiązaniem do Siddhi.
Owocem tego chwalebnego Samadhi jest
usunięcie wszystkich Klesha i Karm. Zgryzot, smutków czyli Klesha jest pięć:
niewiedza, egoizm, zbytnie przywiązanie, odraza i związanie z życiem. Karm jest trzy:
biała lub czysta, czarna lub brudna oraz mieszana. Kto osiągnął Dharma-Megha-Samadhi
jest Dżivanmukta – wyzwolony za życia. Jego czyny nie są ani białe, ani czarne. Jest
on wolny od więzów Karmy. Nie ma powodu obawiać się o jego upadek. Nie istnieje dlań
możliwośc ponownych narodzin. Zalążki Samskary są całkowicie spalone.
Dharma-Megha prowadzi do Kaivalyi przez
Asamprajnata czyli Nirbija Samadhi.
Stan Czitty – Prashanvahita
Samskary (wrażenia) Samadhi są
potężniejsze niż Samskary wychodzące ze stanów umysłu. Jog podczas regularnej
praktyki Samadhi niweczy wszystkie występujące Samskary.
Uprawianie Samadhi stwarza potężne
Samadhi Samskary. Niweczą one światowe Samskary, Raga-Dvesha – przywiązanie i odrazę
[lgnięcie i awersję]. Jog, wraz ze zniweczeniem zanikających Samskar, doświadcza
głębszych Samadhi i tworzy więcej siły dla unicestwienia światowych Samskar Czitty. Z
biegiem czasu osiąga on Vivekakhyati czyli wiedzę rozróżniającą. Wrażenia
Vivekakhyati niweczą wszystkie wychodzące [pojawiające się, ujawniające się]
Samskary. Lecz nawet Samskary Vivekakhyati są kontrolowane przez uprawianie Para-Vairagya
czyli najwyższą beznamiętność.
Samskary Para-Vairagya znane są jako
Samskary Sesha – osad Samskar, czyli pewna pozostałość ostateczna, ponieważ
zatrzymują one, kładą tamę wszystkim innym Samskarom.
W Nirbija Samadhi czyli w najwyższej
formie nadświadomości istnieją jedynie Para-Vairagya Samskary. Są one kontrolującymi
modyfikacjami Czitty.
Jog wnosi zwiększone opanowanie
modyfikacji w swą Czittę (Nirodha Parinama) przez uprawianie stopniowego zanikania
zjawiających się w niej zmian.
Guny nie mogą istnieć nawet przez moment
bez zmian. Dwa rodzaje zmian mają miejsce w Czitta: zewnętrzna i wewnętrzna.
Zewnętrzne zmiany pojawiają się przez różne obiektywne Vrtti umysłu, podczas gdy
wewnętrzne mają miejsce w Sattva-Czitta w formie spokojnego i łagodnego napływu
(prądu).
Podczas uprawiania Nirodha-Samskary –
wrażeń kontrolnyc, Samskary Vyuthana – wrażenia wychodzące są wstrzymane.
Nirodha-Samskary, będąc przez to wolne od zahamowań i przeszkód Vyutthana-Samskara
płyną w nieprzerwanym następstwie Sattva Czitta. To jest znane jako spokojny napływ
(prąd) (Prashanavahita) Czitty.
Nirbija Samadhi
W Samprajnata Samadhi jest pewna podpora
dla umysłu (Czitty), lecz Asamprajnata Samadhi nie ma tego punktu zaczepienia. Dlatego
jest to znane jako Nirbija czyli bez zalążka (przyszłych narodzin).
W najwyższym stanie Samprajnata Samadhi
jest tylko jedno Vrtti w Czitta – Vrtti-Vivekakhyati, lecz w Asamprajnata Samadhi nawet
to Vrtti jest zahamowane przez uprawianie Para-Vairagya czyli najwyższej obojętności,
beznamiętności. Jogin osiąga stan Dżivanmukta przez Asamprajnata Samadhi, które jest
końcem wszystkich obowiązków i wysiłków.
Asamprajnata, Nirodha, Nirbija, Niralamba
– wszystkie te nazwy odnoszą się do najwyższego stanu świadomości.
Jak ogień, strawiwszy materiał opałowy,
gaśnie, tak Samskary Nirodha Samadhi po zniweczeniu wszystkich Vyutthana-Samskar,
automatycznie giną. Potem następuje Kaivalya. Prakriti wchłania Guny Czitty.
Swarupa-Avastha i Swarupa-Sthiti
Avastha jest stanem przejściowym, podczas
gdy Sthiti jest założeniem stałym. W Nirodha Samadhi Jogin osiąga Swarupa Avastha,
lecz tak długo, jak nie opanował stanu umysłu Nirodha, nie można powiedzieć, że
ustalił się [ugruntował] w Swarupa.
Na przykład, człowiek w stanie umysłu
Vikshpita, po pewnym wysiłku osiąga Ekagrata czyli skupienie na jednym punkcie. To jest
Ekagrata-Avastha. Nie jest to Ekagrata-Sthiti, ponieważ nie jest on jeszcze ustalony
[ugruntowany] w tym skupieniu, będą tylko w stanie Vikshpita. Będzie się on jeszcze
rozpraszał róznymi Vrrtis. Roztargnienie jest jeszcze dla niego rzeczą naturalną,
ponieważ skupienie wymaga wysiłku.
Avastha czyli stan osiąga się przez
wysiłek, lecz Sthiti jest osiągnięciem [stanem] naturalnym. Gdy opanowanie wszystkich
Vrtti Czitty staje się – dzięki nieprzerwanemu praktykowaniu [uprawianiu] –
naturalne i spontaniczne, to można je uważać za Nirodha Sthiti lub Swarupa Sthiti.
Dlatego należy [musi się] ćwiczyć Nirodha Samadhi dopóki nie osiągnie się Swarupa
Sthiti.
Dżivanmukta jest stale zanurzony w
Atmanie. Nazywa się on Sthita-Prajna – człowiek o stałej mądrości.
Mędrzec, nawet gdy jest zajęty
działaniem, tkwi stale w swym Swarupa czyli Atmanie. Jest on nieprzerwanie Sahaja-Samadhi
– w naturalnej nadświadomości. Pracuje on jako narzędzie Pana, wypełniając jego
wolę dla dobra Kosmosu.
ZIARNA I OWOCE JOGI
Droga Karma Joga
Bezosobowa praca – służba dla
ludzkości – jest ziarnem. Narayama Bhava – poczucie, że wszystkie stworzenia są
przejawem Boga i ja służę Bogu we wszystkich istotach – jest deszczem rzęsistym.
Rozwarcie serca to kwiat. Czystość serca to owoc.
Droga Bhkati Joga
Pobożność to ziarno. Wiara –
korzenie. Służba Bhagavata to obfity deszcz. Zjednoczenie z Panem to owoc. Nishta to
nasienie. Bhava to roślina. Maha Bhava to kwiat. Prem, czyli boska miłość ku Panu, to
owoc.
Droga Hatha Joga
Asana to ziarno. Pranayama to korzeń.
Regularna praktyka to rzęsisty deszcz. Czerstwe zdrowie to kwiat. Skoncentrowany w jednym
punkcie umysł [Ekagrata] to owoc.
Droga
Radża Joga
Yama, Niyama, Asana, Pranayama, Pratyahara
to ziarna. Dharana [koncentracja] – korzenie. Iśvara Pranidhana [samooddanie się Bogu]
to obfity deszcz. Dhyana [kontemplacja] – kwiat. Asamprajnata Samadhi [medytacja] – to
owoc.
Droga Dżnana Joga
Viveka [rozróżnianie] to nasienie.
Vairagya [obojętność] – korzeń. Łaska Guru – to deszcz rzęsisty. Brahma Dżnana
[ wiedza Jaźni – to kwiat. Moksha to owoc.
_________________________
Śri Swami Sivananda SAMADHI
opracowanie tekstu polskiego: Leon Zawadzki
Ramanadom Potrójna Beskid Polska
1963-2003
www.logonia.org