22 sierpnia 1937 w Stalingradzie (do 1925 r. Carycyn, w latach 1925-1961 Stalingrad, obecnie Wołgograd) urodził się Igor W. Ogurcow – jeden z wybitnych przywódców ruchu antykomunistycznego w Rosji.
Leningrad 1961
W 1966 r. ukończył wydział orientalistyki Uniwersytetu Leningradzkiego. W 1962 r. założył organizację do walki z sowieckim systemem totalitarnym, w 1964 r. opracował i napisał program dla Wszechrosyjskiego Społeczno-Chrześcijańskiego Związku Wyzwolenia Narodu. W 1967 r. aresztowany przez KGB, skazany na 7 lat więzienia o zaostrzonym reżymie w osławionym terminalu więziennym we Władymirze, 8 lat gułagu w pobliżu Archangielska i 5 lat zesłania; odbył karę 20 lat pozbawienia wolności w wyjątkowo ciężkich warunkach. Jak sam mówi, przeżył tylko dzięki uprawianej, w skrytości przed oprawcami, praktyce jogi, a także dzięki wsparciu rodziny, przyjaciół i międzynarodowej opinii publicznej, którą Amnesty International mobilizowała w jego obronie. Uznany, przez prezydenta Francji Francois Mitteranda i prezydenta USA Ronalda Reagana oraz przez specjalnie powołane komitety wsparcia w zachodniej Europie, za więźnia sumienia.
Z archiwów wynika, że nawet podczas uwięzienia, jego wrogowie i prześladowcy wyrażali podziw wobec wyjątkowych walorów charakteru oraz genialnych koncepcji programowych wybitnego myśliciela, filozofa i buntownika politycznego. Po osobistej interwencji prezydenta Mitteranda w sprawie uwolnienia Igora Ogurcowa i propozycji, aby odesłano go do Francji, gdzie otrzyma obywatelstwo francuskie, zaproponowano mu, by podpisał tzw. lojalkę wobec władzy sowieckiej, po czym zostanie deportowany. Odmówił i powrócił na zesłanie.
Po zakończeniu odbywania wyroku w Gułagu, w 1987 r. deportowany, wraz z rodzicami, do Europy zachodniej. Z inicjatywy rządu niemieckiego zamieszkał w Monachium. Na zaproszenie rządów państw demokratycznych podróżował po świecie, był gościem honorowym w wielu krajach, na osobiste zaproszenie prezydenta Ronalda Reagana przybył do USA, podejmowany przez Reagana odbył z nim i z administracją waszyngtońską kilka spotkań konsultacyjnych na temat tzw. amerykańskiej sowietologii. Przekazał w Waszyngtonie swoje przemyślenia o tej sowietologii, jednoznacznie formułując pogląd, że jej rozumienie autentycznej rosyjskiej sytuacji społecznej i kulturowej, a co za tym idzie, politycznej – jest pozbawione wiedzy o realiach rosyjskiego życia.
W 1992 (7 grudnia), na własne życzenie, powrócił do Rosji, gdyż uważał, że pozostając na emigracji nie ma moralnego prawa do wyrażania swojej opinii na temat przyszłości swojego kraju i narodu. Znany jako jeden z seniorów ruchu dysydenckiego, przyjaciel Aleksandra I. Sołżenicyna, został przez władze „nowej Rosji” potraktowany jako zasłużony emeryt i następnie – izolowany, poddany nieustannej a jawnie demonstrowanej kontroli – sprowadzony do roli zwyczajnego obywatela, który swoje już zrobił. W Petersburgu zmarli jego Rodzice, którzy we wszystkich okolicznościach i sytuacjach zaświadczali swoją nieugiętą wolę walki o życie i zdrowie syna.
Mieszka w Sankt Petersburgu, samotnie, borykając się z codziennymi problemami życia rosyjskiego emeryta.
Monachium 1992
Krótko a treściwie mówiąc, Igor jest jednym z najlepszych umysłów, jakie zrodziła i ukształtowała kultura duchowego oświecenia. Wnikliwość umysłu, przenikliwość rozważań i sądów poznawczych, wirtuozeria języka, którym formułuje swoje wglądy i werdykty w każdej dziedzinie oświeconej mądrości, otwierają wrota wiedzy, inspirują i są jak reflektor w ciemnościach epoki. Owe umiejętności oraz znakomite wyczucie realiów życia ludzkiego, wyrażane w duchu boskiej ergonomii dziejów sprawiają, że jest on jednym z najlepszych rozmówców, jakich miałem zaszczyt gościć w swoim umyśle i sercu.
Sankt Petersburg 2003
Jest niewątpliwie myślicielem z rzadkiego już dziś gatunku historiozofów, o głębokim wglądzie w mechanizmy istnienia jednostki i społeczeństwa. Z charakteru zaś wzorcowym rycerzem-myślicielem, który swoim życiem zaświadczył, że prawdziwe wyrzeczenie w imię najwyższych wartości kultury duchowej spełnia historię duszy zorientowanej ku boskości. Subtelne poczucie humoru i celność jasno wyrażanych wglądów, a także naturalny sposób zachowania i postępowania sprawiają, że przebywanie i rozmowa z nim utwierdzają mnie, od ponad 50. lat w przekonaniu, ze człowiek jest w stanie dosięgnąć najwyższej duchowej sfery wcielenia.
Sankt Petersburg 2003
Leon Zawadzki
więcej w Logonii: http://www.logonia.org/index.php/content/view/186/2/
* * * * * * *
z internetu:
http://www.roca.org/OA/11/11c.htm
http://www.peoples.ru/state/politics/igor_ogurtsov/
Родился 22 августа 1937 г. в г. Царицыне (Сталинграде) в семье потомственного инженера-кораблестроителя Вячеслава Васильевича Огурцова и преподавательницы музыки Евгении Михайловны Огурцовой (Деревенсковой). Учился на философском и восточном факультетах Ленинградского государственного университета (ЛГУ), который окончил в 1966 году. Работал редактором в ЦНИИ информации и технико-экономических исследований.
В 1964 году вместе со своими единомышленниками (М.Ю. Садо, Е.А. Вагиным, Б.А. Аверичкиным) основал и возглавил подпольную антикоммунистическую организацию – Всероссийский социал-христианский союз освобождения народа (ВСХСОН). Автор «Программы ВСХСОН» (1964), «Народной хартии».
15 февраля 1967 г. арестован КГБ. 3 декабря 1967 г. приговорён к лишению свободы по ст. ст. 64 п. “a”, 72 УК РСФСР на 15 лет с отбыванием первых семи лет в тюрьме, а остального срока – в исправительно-трудовой колонии строгого режима с последующей ссылкой на 5 лет, без конфискации имущества за отсутствием такового. Тюремный срок отбывал во Владимирской и Чистопольской тюрьмах, а концлагерный — в Пермской области. За участие в забастовке заключённых срок заключения был переквалифицирован – 10 лет тюрьмы вместо семи.
В 1987 г., полностью отбыл срок заключения и ссылки. Был вынужден эмигрировать и вместе с семьёй противозаконно лишён гражданства. Жил со своей семьёй в г. Мюнхене (Германия). Находясь в эмиграции, вёл большую общественно-политическую работу. В 1992 г. вернулся на Родину. В феврале 1992 г. участвовал в работе Конгресса гражданских и патриотических сил, был избран членом Центральной Думы учреждённого на конгрессе Российского Народного Собрания. В 1997 г. основал в С.-Петербурге благотворительный фонд «Милосердие». Президент международного благотворительного фонда «Милосердие» с 1997 г. по настоящее время.
За свою деятельность удостоен почётного французского гражданства (Экс-ан-Прованс), почётного гражданства города Эн-Арбор (шт. Мичиган, США), званий члена Парижского ПЕН-клуба, почётного члена Союза Русских Белогвардейцев и их потомков в Болгарии и других наград.
В настоящее время живёт в С.-Петербурге. Властями Российской Федерации не реабилитирован (власти РФ вынуждены были по суду официально признать только факт незаконного лишения гражданства И.В. Огурцова и членов его семьи).
Дата публикации на сайте: 30.05.2009
[przekład na jęz. polski LZ]:
Urodził się 22 sierpnia 1937 w m. Carycyn (Stalingrad) w rodzinie o tradycjach stoczniowców, z ojca inż. Wiaczesława Wasilewicza Ogurcowa i nauczycielki muzyki Eugenii Michajłowny Ogurcowej (Derewenskoj). Studiował na wydziałach filozofii i orientalistyki Uniwersytetu Leningradzkiego (LGU), który ukończył w 1966 r. Pracował jako redaktor w Instytucie Badawczym informacji i badań naukowo-technicznych.
W 1964 r. wraz ze swoimi zwolennikami (M.J.Sado, E.A.Waginem, B.A.Awericzkinem) stanął na czele założonej przez siebie podziemnej organizacji antykomunistycznej – Wszechrosyjski społeczno-chrześcijański związek wyzwolenia narodu (WSChSON). Autor „Programu WSChSON” (1964).
15 lutego 1967 r. aresztowany przez KGB. 3 grudnia 1967 r. na podstawie art. 64 p. „a”, 72 УК РСФСР [KK RSFSR] skazany na ogółem 15 lat pozbawienia wolności: 7 lat więzienia, a następnie w obozie pracy wychowawczej o zaostrzonym reżymie, bez konfiskaty mienia z powodu braku takowego. Karę więzienia odbywał w zakładach karnych we Władimirze i Czystopolu, a karę obozu w Permskiej guberni. Wyrok ten został powiększony do 10 lat więzienia za udział w strajku więźniów zakładu karnego.
Do 1987 r. przebywał w więzieniu, w obozie i na zesłaniu. Został zmuszony do emigracji (deportowany) i – razem z rodzicami – pozbawiony obywatelstwa (ZSRR). Mieszkał wraz z rodzicami w m. Monachium (Niemcy). Znajdując się na emigracji prowadził szeroko zakrojoną działalność społeczno-polityczną. W 1992 (7 grudnia) powrócił do Rosji. W styczniu 1992r. uczestniczył w Kongresie gremium obywatelsko-patriotycznego, został wybrany do Centralnej Dumy na kongresie Rosyjskiego Zgromadzenia Narodowego. W 1997 utworzył w Sankt Petersburgu fundusz charytatywny „Miłosierdzie”. Od 1997 do chwili obecnej piastuje stanowisko prezydenta międzynarodowego funduszu charytatywnego „Miłosierdzie”.
W uznaniu zasług otrzymał honorowe obywatelstwo francuskie (Aix-en-Provance), honorowe obywatelstwo miasta Ann Arbor (s.Michigan,USA), członkostwo Paryskiego PEN-klubu, honorowe członkostwo Związku Rosyjskich Białogwardzistów i ich potomków w Bułgarii, oraz wiele innych nagród.
Obecnie mieszka w Sankt Petersburgu. Władze Federacji Rosyjskiej odmówiły rehabilitacji Igora Ogurcowa (władze FR zostały sądownie zmuszone do przyznania, że pozbawienie I.W.Ogurcowa i jego rodziców obywatelstwa było bezprawne).
[publikacja w internecie 30.05.2009]