Bhakti-Sutra Narady
Bhakti Sutra Mędrca Narady wykłada scieżkę Bhakti
Logonia dziekuje Panu Adamowi Pudło za udostępnienie przekładu
Bhakti-Sutra Narady
Wstęp
Bhakti Sutra Mędrca Narady jest jedną z dwóch Sutr wykładających ścieżkę bhakti. To sławne dzieło było prawdopodobnie skomponowane około 1000 roku naszej ery. Trochę później niż Bhakti Sutra Shandilji, które jest bardziej techniczne i zawiłe. Pismo Narady składa się z osiemdziesięciu czterech aforyzmów (sutr) podzielonych na pięć rozdziałów. W odróżnieniu od Bhagavad Gity w dziele tym nie ma próby połączenia trzech różnych ścieżek; oddania, czynu i wiedzy. Zamiast tego stawia ono bhakti powyżej pozostałych ścieżek.
Jest to pierwszy przekład tego dzieła na Język polski. Nie jest to może najwspanialsze poetyckie tłumaczenie, ale nie to było moim zamysłem. Było nim jednak jak najwierniej oddać myśl przewodnią dzieła sanskryckiego, co myślę poniższe tłumaczenie spełnia w pełni.
Księga I 
athāto bhaktiḿ vyākhyāsyāmah
- Teraz zatem, doktrynę oddania (bhakti) wyjaśnimy.
- To oddanie jest doprawdy natury najwyższej miłości skierowanej bezpośrednio do Boga.
- Najwyższa miłość do Boga, zwana oddaniem niebiańskim, jest także natury nieśmiertelności.
- Zyskując to najwyższe oddanie, wielbiciel osiąga doskonałość i nieśmiertelność i staje się niezmiernie zadowolony.
- Osiągając bhakti, nie pragnie niczego, nigdy się nie smuci, nie czuje nienawiści, nigdy nie rozkoszuje się niczym i nie znajduje chęci lub entuzjazmu dla zmysłowego cieszenia się światem.
- Znając je, staje się upojony, cichy i raduje się w Jaźni.
- Ponieważ ona jest natury wyrzeczenia nie ma elementu pragnienia w tej boskiej miłości.
- Wyrzeczenie, istotnie, jest całkowitym porzuceniem całej świeckiej i religijnej działalności.
- W Panu, będąc zatopionym całym sercem, mając jeden cel oddania, i w wszystkim innym co jest przeciwstawne temu oddaniu, zupełną obojętność – taka jest natura wyrzeczenia.
- Wyrzekając się wszystkich innych schronień poświęca się całym sercem oddaniu.
loka-vedeṣu tad-anukūlācaraṇaḿ tad-virodhiṣūdāsīnatā
- Wykonując wszystkie świecki i religijne obowiązki które są w harmonii z Nim i mieć zupełną obojętność do wszystkich działań wrogo nastawionych do Niego, taka jest obojętność.
- Zdecydowawszy się w taki sposób żyć życiem szczerego oddania, niech w nim będzie chroniony przez nauki pism świętych.
- Inaczej, jest obawa upadku z duchowej ścieżki.
- Światowe obowiązki w różnych społecznych kontaktach także powinny być wykonywane tylko do tego zakresu (tak długo dopóki świadomość zewnętrznego świata pozostaje), ale działania takie jak jedzenie itp… doprawdy będą kontynuowane tak długo jak ciało istnieje.
- Charakterystyki tej miłości są opisywane różnie z powodu różnicy opinii.
- “Czczenie Pana z głęboką Miłością i mocnym przywiązaniem”, tak deklaruje syn Parasary Muniego, Srila Vyasadeva.
- “Wielkie przywiązanie do słuchania o Jego wielkości itp. jest bhakti” według Maharshi Garga.
- “Oddanie Bogu , które nie jest przeciwstawne do przywiązania do wewnętrznej Jaźni jest prawdziwym oddaniem” według Mędrca Saṇḍilji.
- Według Narady “całkowite poświęcenie wszystkich czynów na ołtarzu Pana, w wszystkich chwilach nie pamiętania o Panu, odczuwanie straszliwego bólu” jest najwyższą boską miłością bhakti.
- Niech będzie ona dokładnie taka jak jest opisana powyżej.
- Dokładnie jak miłość pasterek Gopi Vraji.
- Nawet w przypadku nich, w tym stanie całkowitej miłości, nie ma niebezpieczeństwa zapomnienia wspaniałości Pana.
- Miłość bez znajomości Jego prawdziwej natury jest jak nielegalna miłość do kochanka.
- W bluźnierczej miłości do kochanka uczucie szczęścia w szczęściu danym drugiej osobie, z pewnością nie istnieje wcale.
- Najwyższe oddanie bhakti jest istotnie, jako technika nawet lepsza niż ścieżka czynu (karma), ścieżka wiedzy (dżiana), i ścieżka zdyscyplinowanych kontemplacji (joga).
- Ponieważ ona jest natury owoców wszystkich jóg.
- Poza tym z powodu Boskiej niechęci do egoizmu i z powodu miłości do pokory oddanie jest lepsze niż jakiekolwiek inne ścieżki.
- “Do miłości boskiej, tylko wiedza jest środkiem” tak mówią niektórzy.
- “Wzajemnie są zależne” mówią drudzy.
- “Bhakti jest swoim własnym owocem” tak mówią synowie Brahmy stwórcy.
- Bowiem można to zrozumieć zademonstrowane na jako takich przykładach miejsc, posiłku itp.
- Z powodu jedynie tylko wiedzy ani wywyższenie króla, ani uśmierzenie głodu nie może nigdy nastąpić.
- Dlatego, tylko najwyższa miłość do Boga powinna być poszukiwana przez szukających zupełnego Wyzwolenia.
- Starożytni nauczyciele wychwalają następujące środki do realizowania jej.
- Istotnie źródła oddania są zgłębiane i wyzyskiwane w pełni przez wyrzeczenie się obiektów zmysłów i także przez porzucenie przywiązania do istot znajdujących się wokoło.
- Także przez ciągłą czułą i pełną miłości służbę Pana.
- Jeszcze przez słuchanie i śpiewanie chwały Pana, nawet kiedy jest się zaangażowanym w działalność świata.
- Głównie czyste oddanie jest osiągane przez łaskę wielkich dusz, lub przez odrobinę boskiej łaski.
- By wejść w kontakt z wielką duszą jest istotnie niezmiernie trudno. Jest niemożliwe poznać je w pełni. Jednak ona jest nieomylna w jej działaniach.
- Pomimo to, tylko przez łaskę Boga wielkie dusze są osiągane.
- Ponieważ pomiędzy Bogiem i Jego wielbicielami niema poczucia różnicy.
- To tylko powinno być osiągnięte.
- Złe towarzystwo powinno być unikane w każdym względzie.
- Ponieważ jest powodem powstawania pożądania, gniewu, złudy, utraty pamięci, utraty roztropności, i ostatecznie naszego całkowitego upadku.
- Chociaż wydając się małą falą na początku te (gniew, pożądanie, itd.) przez złe towarzystwo mogą stać się oceanem.
- “Kto przekracza maję (iluzję)? Kto naprawdę przekracza maję?” “Ten, kto porzuca całe przywiązanie do zmysłowych obiektów, ten kto służy wielkim wielbicielom, i ten kto wyzbył się w sobie całego poczucia posiadania,
- … ten kto przebywa w odosobnionym miejscu, kto wyrywa z korzeniami więzy łączące go ze światem, ten który jest poza wpływem trzech jego gun , ten kto porzucił wszystkie obawy wynikające z nabywania i utrzymania majątku,
- …ten kto zrzeka się owoców czynów , kto wyrzeka się egocentrycznych działań i w ten sposób staje się wolnym od gry par przeciwieństw,
- …ten kto wyrzekł się nawet Wed, i osiągnął czysty niezmącony strumień oddania,
- …on przekracza, istotnie on przekracza. Pomaga innym by też ją przekroczyli.
- Natura oddania jest nie do opisania i uchwycenia.
- Jak smak odczuwany przez niemego.
- W rzadkich przypadkach u odpowiednich odbiorców takiej czystej miłości możemy znaleźć ją zamanifestowaną.
- Ta czysta miłość bez atrybutów, bez trucizny pragnień, ciągle wzrastająca, niezmącona, subtelna, natury czystego bezpośredniego doświadczenia…
- Osiągając tą najwyższą miłość, wielbiciel widzi ją tylko, słucha tylko o niej, mówi tylko o niej, myśli tylko o niej.
- Drugorzędne oddanie jest trzech rodzaji- zgodnie z różnicą w umysłowym usposobieniu wielbiciela lub zgodnie z rodzajami niezadowolenia w wielbicielach.
uttarasmād uttarasmāt pūrva-pūrvo śreyāya bhavati
- Niż każdy następny, każdy poprzedni jest szlachetniejszy.
- Niż wszystkie inne ścieżki jogi oddanie jest z łatwością osiągalne…
- … ponieważ miłość nie zależy od żadnych innych dowodów, ona w sobie jest natury dowodu, miłość jest oczywista.
- … także dlatego że miłość jest natury pokoju i jest natury najwyższej rozkoszy.
- Brak zmartwienia i obawy powinno być przyjęte w stosunku do światowych strat, gdy taka jest natura wielbiciela, że stale poświęca on ograniczonego siebie i wszystkie świeckie i religijne działania Panu jego serca.
- Dopóki taka doskonała miłość nie jest osiągnięta lub gdy jest osiągnięta doskonała miłość – światowe działania nie powinny być porzucane. Ale z pewnością musimy pilnie dążyć do osiągnięcia miłości i uczyć się wyrzekać naszych pragnień cieszenia się owocami naszych działań.
- Poszukujący nie powinien słuchać kierownictwa kobiet, bogatego ludu, ateistów i wrogów.
- Pyszna próżność, i inne tego rodzaju popędy umysłu powinny być porzucone.
- Poświęcając wszystkie działania Mu, powinien zwrócić wszystkie jego pragnienia, gniew, dumę itd. ku niemu tylko.
- Wychodząc poza trzy czynniki doświadczenia ,miłość, polegająca na ciągłej służbie , jak w przypadku ofiarnego sługi lub żony, tylko powinna być praktykowana.
- Wielbiciele, których wyłącznym, jedynym celem jest Sam Pan i których oddanie ukierunkowane tylko na Pana jest tylko ze względu na niego, są najlepsi.
- Kiedy oni z gardłami dławionymi emocjami, ciałem pokrytym potem i płynącymi łzami , rozmawiając ze sobą w poprzerywanych słowach, oni uświęcają całą ich rodzinę i plemię, mało tego, oni samą ziemie czynią wychwalaną.
- Uświęcają święte miejsca pielgrzymek, powiększają chwałę czynów, i użyczają autorytet pismom świętym.
- Ponieważ oni żyją pochłonięci w Nim.
- Przeszłe pokolenia radują się w ich spełnieniu, boskie istoty w niebie tańczą w radości i sama ziemia staje się obdarzona duchowym Zbawcą.
- Pośród doskonałych świętych nie ma różnicy opierających się na kaście, kulturze, pięknie, rodzinie, bogactwie lub profesji.
- Ponieważ oni są Jego własnej boskiej natury.
- Próżne spory i dyskusje powinny być zaprzestane.
- Próżne spory powinny być porzucone, ponieważ mogą być bez końca, przedstawiać zróżnicowane poglądy i wszystkie ostatecznie nie prowadzą do niczego.
- Książki o oddaniu powinny być rozważane, i ich instrukcje muszą być realizowane pilnie.
- Czekając na pomyślny czas, kiedy przyjemność, ból ,pragnienie itd. nie kłopoczą was , nawet ćwierć sekundy nie powinna być marnowana.
- Cnoty, jak nie krzywdzenie innych, prawdomówność, czystość, wiara w Pana itd. powinny być konsekwentnie kultywowane.
- Zawsze, gdy uwolnieni od wszystkich umysłowych obaw, Pan powinien być wzywany i poszukiwany, wszystkimi czynnikami naszej osobowości.
- Kiedy wzywany, On istotnie ujawnia się i sprawia że wielbiciel uświadamia sobie Jego absolutną boską naturę.
tri-satyasya bhaktir eva garīyasī bhaktir eva garīyasī
- Dla trzech “prawd” (czasów lub ścieżek) oddanie samo jest najwspanialsze, istotnie samo oddanie jest najwspanialsze.
- Miłość do wysławiania Jego cech, miłość do Jego boskiej formy, miłość do czczenia Go, miłość do pamiętania o Nim, miłość do pełnienia służby dla Niego, miłość do przyjaźni z Nim, miłość do Pana jak czyjeś własne dziecko, miłość taka jak do ukochanego, miłość do zupełnej samoofiary Jego Stopom, miłość do zupełnej absorpcji w Nim, i miłość wyrażona w bólu rozdzielenia od Niego – tak, mimo że miłość jest tylko jedna, jest wyrażona na jedenaście różnych sposobów.
- Tak deklarują oni, którzy nieustraszeni wobec innych ludzi i ich paplaniny, jednomyślnie – oni którzy są mistrzami ścieżki oddania tacy jak Kumaras, Vjasa, Suka, Saṇḍilja, Garga, Wisẓṇu, Kauṇḍilja, Seṣa, Uddhaja, Aruṇi, Bali, Hanumman, Vibhiṣaṇa.
ya idaḿ nārada-proktaḿ śivānuśāsanaḿ viśvasiti śraddhate sa bhaktimān bhavati sa preṣṭhaḿ labhate sa preṣṭhaḿ labhata iti
- Ten który ma wiarę w ten wykład, wygłoszonym przez Naradę jako naukę Pana Sziwy , on osiąga miłość Boga i osiąga swój cel, tak osiąga swój ukochany cel.
sā tv asmin parama-prema-rūpā
amṛta-svarūpā ca
yal labdhvā pumān siddho bhavaty amṛto bhavati tṛpto bhavati
yat prāpya na kiñcid vāñchati na śocati na dveṣṭi na ramate notsāhī bhavati
yaj jńātvā matto bhavati stabdho bhavaty ātmārāmo bhavati
sā na kāmayamānā nirodha-rūpatvāt
nirodhas tu loka-veda-vyāpāra-nyāsah
tasminn ananyatā tad-virodhiṣūdāsīnatā ca
anyāśrayāṇāḿ tyāgo ‘nanyatā
bhavatu niścaya-dārḍhyād ūrdhvaḿ śāstra-rakṣaṇam
anyathā pātitya-śańkayā
loke ‘pi tāvad eva bhojanādi-vyāpāras tv ā-śarīra-dhāraṇāvadhi
tal-lakṣaṇāni vācyante nānā-mata-bhedāt
pūjādiṣv anurāga iti pārāśaryah
kathādiṣv iti gargah
ātma-raty-avirodheneti śāṇḍilyah
nāradas tu tad-arpitākhilācāratā tad-vismaraṇe parama-vyākulateti
asty evam evam
yathā vraja-gopikānām
tatrāpi na māhātmya-jñāna-vismṛty-apavādah
tad-vihīnaḿ jārāṇām iva
nāsty eva tasmiḿs tat-sukha-sukhitvam
Księga II
sā tu karma-jñāna-yogebhyo ‘py adhikatarā
phala-rūpatvāt
īśvarasyāpy abhimāni-dveṣitvād dainya-priyatvāc ca
tasyā jñānam eva sādhanam ity eke
anyonyāśrayatvam ity eke
svayaḿ phala-rūpeti brahma-kumārah
rāja-gṛha-bhojanādiṣu tathaiva dṛṣṭatvāt
na tena rāja-paritoṣaḥ kṣuc-chāntir vā
asmāt saiva grāhyā mumukṣubhih
Księga III
tasyāḥ sādhanāni gāyanty ācāryāh
tat tu viṣaya-tyāgāt sańga-tyāgāc ca
avyāvṛtta-bhajanāt
loke ‘pi bhagavad-guṇa-śravaṇa-kīrtanāt
mukhyatas tu mahat-kṛpayaiva bhagavat-kṛpā-leśād vā
mahat-sańgas tu durlabho ‘gamyo ‘moghaś ca
abhyate ‘pi tat-kṛpayaiva
tasmiḿs taj-jane bhedābhāvāt
tad eva sādhyatāḿ tad eva sādhyatām
duḥsańgaḿ sarvathaiva tyājyah
kāma-krodha-moha-smṛti-bhraḿśa-buddhi-nāśa-sarva-nāśa-kāraṇatvāt
tarańgitā apīme sańgāt samudrāyanti
kas tarati kas tarati māyāḿ yaḥ sańgaḿ tyajati yo mahānubhāvaḿ sevate nirmamo bhavati
yo vivikta-sthānaḿ sevate yo loka-bandham unmūlayati nistraiguṇyo bhavati yo yoga-kṣemaḿ tyajati
yaḥ karma-phalaḿ karmāṇi sanyasyati tato nirdvandvo bhavati
yo vedān api sanyasyati kevalam avicchinnānurāgaḿ labhate
sa tarati sa tarati lokāḿs tārayati
Księga IV
anirvacanīyaḿ prema-svarūpam
mūkāsvādana-vat
prakāśyate kvāpi pātre
guṇa-rahitaḿ kāmanā-rahitaḿ pratikṣaṇa-vardhamānam avicchinnaḿ sūkṣma-taram anubhava-rūpam
tat prāpya tad evāvalokayati tad eva śṛṇoti tad eva bhāṣayati tad eva cintayati
gauṇī tridhā guṇa-bhedād ārtādi-bhedād vā
anyasmāt saulabhyaḿ bhaktau
pramāṇāntarasyānapekṣatvāt svayaḿ pramāṇatvāt
śānti-rūpāt paramānanda-rūpāc ca
loka-hānau cintā na kāryā niveditātma-loka-vedatvāt
na tatsiddhau loka-vyāvahāro heyaḥ kintu phala-tyāgas tat-sādhanaḿ ca kāryam eva
strī-dhana-nāstika-caritraḿ na śravaṇīyam
abhimāna-dambhādikaḿ tyājyam
tad arpitākhilācāraḥ san kāma-krodhābhimānādikaḿ tasminn eva karaṇīyam
tri-rūpa-bhańga-pūrvakaḿ nitya-dāsya-nitya-kāntā-bhajanātmakaḿ prema kāryaḿ premaiva kāryam
Księga V
bhaktā ekāntino mukhyāh
kaṇṭhāvarodha-romāśrubhiḥ parasparaḿ lapamānāḥ pāvayanti kulāni pṛthivīḿ ca
tīrthī-kurvanti tīrthāni su-karmī-kurvanti karmāṇi sac-chāstrī-kurvanti śāstrāṇi
tan-mayāh
modante pitaro nṛtyanti devatāḥ sa-nāthā ceyaḿ bhūr bhavati
nāsti teṣu jāti-vidyā-rūpa-kula-dhana-kriyādi-bhedah
yatas tadīyāh
vādo nāvalambyah
bāhulyāvakāśatvād aniyatatvāc ca
bhakti-śāstrāṇi mananīyāni tad-bodhaka-karmāṇi karaṇīyāni
sukha-duḥkhecchā-lābhādi-tyakte kāle pratīkṣamāṇe kṣaṇārdham api vyarthaḿ na neyam
ahiḿsā-satya-śauca-dayāstikyādi-cāritryāṇi paripālanīyāni
sarvadā sarva-bhāvena niścintair bhagavān eva bhajanīyah
sa kīrtyamānaḥ śīghram evāvirbhavaty anubhāvayati bhaktān
guṇa-māhātmyāsakti-rūpāsakti-pūjāsakti-smaraṇāsak ti-dāsyāsakti-sakhyāsakti-vātsalyāsakti-kāntāsakty-ā tma-nivedanāsakti-tan-mayāsakti-parama-virahāsakti-rūpai kadhāpy ekādaśadhā bhavati
ity evaḿ vadanti jana-jalpa-nirbhayā eka-matāḥ kumāra-vyāsa-śuka-śāṇḍilya-garga-viṣṇu-kauṇḍilya-śeṣoddhavāruṇi-bali-hanūmad-vibhīṣaṇādayo bhakty-ācāryāh