W Bhakti-Yoga nie pojawia się najsłabszy nawet odcień pychy i samoutwierdzenia.
Bhakta bez zastrzeżen , całkowicie oddaje się Bogu.
Poddaje się on całkowicie Panu i otrzymuje jego łaskę.
Łaska jest potężną mocą duchową. Przemienia ona całą naturę Bhakty. Wlewa w
niego natchnienie i boskie życie.
Samowyrzeczenie sprawia, że Bhakta odczuwa realność bożej łaski i gotowość
zsyłania mu zawsze pomocy. Natura Bhakty zostaje zenergetyzowana i odmłodzona dzięki
tej łasce. Istota Bhakty staje się odpowiednio ukształtowana dla boskiego
urzeczywistnienia i odtąd służy jako boskie narzędzie.
Istnieje dziewięć rodzajów praktyki czyli stopni w Bhakti-Yoga:
Sravan – słyszenie Jego Lilas.
Kirtan – śpiewanie Jego Imion.
Smaran – pozdrawianie Go i pokłony.
Padasevan – służba u Jego stóp.
Archan – wien czenie Go kwiatami.
Vandan – błaganie Go na klęczkach i zdanie się na łaskę.
Dasya – służebnictwo Bhav.
Sakhya – przyjaźn z Nim.
Atmanidevan – samooddanie się czyli Saranagati.
Osiem stopni w praktyce Bhakti-Yoga to:
podziw – wiara – oddanie – upodobanie w Imieniu Pana – nabożność – przywiązanie do
Pana – stałość – Maha Bhava czyli Premamaya czyli Para Prem.
Cztery poziomy Bhakti-Yoga to:
podziw – oddanie – cześć – wchłanianie.
Cztery rodzaje Mukti w Bhakti-Yoga to:
Salekya – Kamoepya – Sarupya – Sayuyja.
Oddanie przyciąga łaskę. Łaska czyni oddanie całkowitym. Łaska usuwa wszystkie
przeszkody, pozwala ominąć wszelkie pułapki i zasadzki na drodze duchowej.
Bhakta otrzymuje Samadhi Bhav i Maha Bhav. Cieszy się ciepłym uściskiem Boga.
Osiąga Boską Aishvaryę. Całe duchowe bogactwo Pana do niego należy. Jest obdarzony
boskim wzrokiem czyli posiada Divya Chakshus. Posiada również Divya – Jaśniejące
Ciało Subtelne oraz Divya – Boskie Zmysły.
Bhakta nie chce całkowicie zanurzyć się w Panu. Pragnie pozostać przed obliczem
Jego i smakować boski miód Premy. Zanurzenie w Panu przychodzi nan chwilowo na początku dzięki intensywności miłości,
choć nie pragnie on tego. Osiąga podobien stwo do
Boga. Z początku jest obrazem Pana, z czasem staje się Sayuyja czyli Jednością.
Samadhi w Radża-Yoga
W Radża-Yoga istnieją dwa rodzaje Samadhi, mianowicie Samprajnata Samadhi i Asamprajnata
Samadhi.
W Samprajnata zalążki sanskar nie są zniszczone. W Asamprajnata sanskary są
zupełnie spalone i unicestwione. Z tego powodu Samprajnata Samadhi nazywa się również
Sabija Samadhi czyli z zalążkami, zaś Asamprajnata Samadhi nazywa się również
Nirbija Samadhi czyli bez zalążków sanskar.
Samprajnata Samadhi prowadzi do Asamprajnata Samadhi.
Samprajnata Samadhi znane jest również pod nazwą Savikapla Samadhi. Ten rodzaj
Samadhi daje całkowitą wiedzę o obiekcie kontemplacji. Umysł, w nieprzerwanym
strumieniu skupienia oraz usuwając z pola widzenia wszystkie inne obiekty, przybiera
naturę obiektu kontemplacji i staje się jednością z nim. Jog w tym rodzaju Samadhi
osiąga całą moc panowania nad naturą.
Istnieją cztery rodzaje Samprajnata Samadhi: Savitarka – Savichara – Saananda – Asmita
Samadhi. Wszystkie te rodzaje Samadhi powstają na skutek tego, że coś obejmują, coś
zawierają. Razem tworzą grupę Alambana czyli wywoływane są poprzez dowodzenie lub
zapytanie. Dają one intensywną radość. Grupa Alambana nie stanowi najlepszych i
najsubtelniejszych form Samadhi. Pod ich osłoną kryją się ciężkie lub subtelne
pierwiatki natury i organów zmysłowych. Formy Alambana obdarzają bezpośrednim
poznaniem pierwiatków, obiektów i narzędzi wiedzy oraz pewnym stopniem wolności.
Formy Alambana pojawiają się na wstępującej drodze rozwoju.
Początkowo kontempluje
się nad formą grubą. Następnie można przejść do abstrakcji, czyli
kontemplować
obiekty subtelne oraz idee. Umysł stopniowo się dyscyplinuje i osiąga
sprawność
kontemplacyjną. Nie może on od razu wejść w Asamprajnata Samadhi. Z
tego powodu Patan dźali Mahariszi nakazywał ćwiczyć różne formy
niższych rodzajów Samadhi. Jeśli umysł jest zbyt przywiązany do
przedmiotów materii
ciężkiej, to nie ma możliwości skupiania jego uwagi na obiektach
subtelniejszych. W
praktyce Yogi obowiązuje wstępowanie ustopniowane. Na każdym szczeblu
należy
ostrożnie stawiać swoje kroki. Należy sukcesywnie przejść wszystkie
stadia, zanim
osiągnie się Nirvikalpa – Asamprajnata Samadhi. Jog Bharashtas, który w
poprzednich
wcieleniach przeszedł wstępne stadia, może dzięki łasce Pana osiągnąć
najwyższe
stopnie na samym początku wcielenia. Jeśli uczen
Yogi osiągnął stadium wyższe, nie potrzebuje on wracać do niższych.
Wszystkie formy Samprajnata Samadhi są Saalambana Yoga czyli z oparciem oraz Sabija
Yoga czyli z zalążkiem sanskar. Tacy jogowie zażywają pewnego stopnia wolności.
Dharma Megha w Radża-Yoga oznacza Chmurę Cnoty. Jak rzęsisty deszcz
spada z chmur, tak również ta Dharma Megha Samadhi rzęsiście spada na joga
wszechwiedzą i wszystkimi rodzajami Siddhis czyli Mocami. Dlatego to Samadhi nazywa się
Ulewą lub Chmurą Cnoty czyli Dharma Megha. Jego raduje się rozszerzoną wizją Boga.
Samprajnata Samadhi zawiera trzy Bhumikas czyli Stadia: Ritambhara – Prajnaloka –
Prasannavahita.
W Ritambhara treścią umysłowych vrrti jest Sat-Chit-Ananda. Jest w tym Samadhi
jeszcze oddzielny poznający. Osiągnięta zostaje Yathartha Dżnana czyli istotna wiedza
czyli mądrość.
W Prajnaloka zanika wszelki rodzaj Avarana czyli Zasłony.
W Prasannavahita pojawia się stan Pokoju, w którym umysł pozbawiony jest wszelkich
modyfikacji.
Savitarka i Nirvitarka Samadhi
Savitarka Samadhi to Samadhi z rozumowaniem. Jest to powierzchowna próba ujmowania
poprzez umysł jakiegoś obiektu poznania. W tym Samadhi następuje przemieszanie
dźwięku czyli Sabda, znaczenia czyli Artha i wiedzy czyli Dżnana.
Uczen może obrać sobie ciało Virat czyli Boga
Vishnu z czterema rękami lub Krisznę z fletem w ręce, albo jakiś inny obiekt jako
obiekt kontemplacji. Otrzyma bezpośrednie spostrzeżenia odnośnie wszystkich rysów,
zalet, wad czyli Gunas i Deshas tego obiektu. Osiągnie całkowitą wiedzę o obiekcie,
posiądzie wszystkie niewidzialne rasa obiektu. Osiągnie to dzięki Savitarka
Samadhi. Uczen powinien stale kontemplować dany
obiekt, oddzielając go od innych obiektów.
Możliwa jest również kontemplacja nad grubymi pierwiastkami rzeczywistości. Dzięki
intensywnej kontemplacji jog otrzymuje nad nimi władzę, a one odkrywają przed nim
swoją naturę i moc.
Tak jak początkujący łucznik stawia sobie za cel wielkie przedmioty, a dopiero
później mniejsze, tak samo początkujący jog koncentruje się na wielkich obiektach
takich jak Maha Bhuta, bądź czteroręki Bóg Hari, a dopiero następnie skupisa swoja
uwagę na obiektach subtelniejszych. W ten sposób ujmowanie obiektu przez umysł staje
się coraz subtelniejsze. Jog, dzieki mocy swej kontemplacji, bezpośrednio postrzega
ciało Boga Vishnu, żyjącego w Vaikuntha, choć sam pozostaje w wielkiej odległości od
Boga.
W Savitarka Samadhi ćwiczy się koncentrację na wielkich obiektach i ich
właściwościach oraz ich związkach z czasem i przestrzenią. Jest to gruba forma
Samadhi.
Jeśli jog kontempluje zasady-elementy postrzegane poza czasem i przestrzenią, to
osiąga Nirvitarka Samadhi bez kwestionowania, rozumowania i udowadniania. Jest to
subtelniejsza forma Samadhi.
W Savitarka Samadhi ma miejsce Vikalpa czyli wyobrażeniowe pojęcie słowa – śabda
obiektu – artha i idei – jneya. Takowe zjawisko nie występuje w Nirvitarka Samadhi.
W rozumieniu słowa, np. "krowa" mają miejsce trzy czynniki: 1. krowa –
słowo, 2.krowa – obiekt, 3. krowa – idea w umyśle. Jeśli poznający postrzega te trzy
czynniki jako jedno i to samo, występuje zjawisko Vikalpa, czyli wyobrażeniowe pojęcie
słowa-obiektu-idei.
cdn.