MAGEN DAWID

[fragment rozdziału Gwiazdy nad Oświęcimiem]

Gwiazda Dawida jest heksagonem, na który składają się faktycznie dwa symbole, nałożone na siebie tak, że stanowiąc jedną całość zyskują znaczenie kabalistycznej Jedni zawierającej w sobie nierozerwalną Dwójnię.

Górne i dolne trójkąty tej Gwiazdy są szczytami dwóch symbolicznych piramid nałożonych na siebie. Piramida skierowana wierzchołkiem ku niebu stanowi starożytny symbol boskiego pierwiastka władzy, jej podstawa wspiera się na ziemi, a wierzchołek wskazuje na boskie pochodzenie władzy królewskiej. Druga piramida, skierowana wierzchołkiem ku ziemi, symbolizuje spływ mocy niebiańskiej na świat podksiężycowy i można w niej upatrywać ustaloną w niebie i sięgającą ku ziemi moc kapłana.

W tej formie, złożonej z zachodzących na siebie trójkątów, Magen Dawid czyli Gwiazda Dawida jest monoteistycznym znakiem Imienia Boga JHVH, a znak utwierdza święte Imię Jego na wieki. Na Ziemi symbol ten może w pełni wyrazić się w Mesjaszu Zbawicielu, który łączy w sobie Mesjasza kapłańskiego – cedeq, i Mesjasza królewskiego ? miszpat.

Właśnie, jak to z tą Gwiazdą było?

Dr Antoni Czubryński twierdzi, że nie można zrozumieć czym jest Gwiazda betlejemska bez znajomości astralistyki biblijnej, w świetle której epizod podany przez Mateusza II.1-15 oznacza gwiazdę Alpha Leonis zwaną Regulus ? Basiliskos. Żydzi zaś symbolizowani są przez Judę – Lwa: Młody lwie Jehudo! [Genesis XLIX. 9].

Czubryński pisze: gwiazdą króla żydowskiego była Alpha Leonis czyli Lwa.

Jeśli zaś chodzi o magów oraz ich dary: Złoto Mt.II.11 ze względu na złoty język, który skradł Achan z rodu Jehudy (Jozue VII.8) odpowiada językowi Lwa, który ponadto był domem astrologicznym Słońca, któremu z metali przypadało złoto.(…) Kadzidło jest trudniejsze do oznaczenia. Prawdopodobnie przypada ono na Żłób Raka, czyli skrzynię, w której go przechowywano. W tym Żłobie Epsilon widziano także Obłoczek  Nephelion. (…) Myrra odpowiada astralistycznie Pucharowi na południe od Panny w J.XIX.39, gdzie Nikodem w naczyniu ją przygotowuje oraz u J.XII.3, gdzie Maria maże nogi Jezusa olejkiem z naczynia. (…) Beth-Lehem Mt.II.6 niezależnie od położenia geograficznego ma jeszcze swoje położenie astralistyczne jako Dom Chleba w Pannie z Kłosem idącej po Lwie. Kłos odpowiada Dzieciątku, bo tak zamiast Panny z Kłosem przedstawiano Kobietę z Dzieciątkiem. (…) Magów upatrywać należy ze względu na liczbę mnogą w Bliźniętach. (…) Astralogemat byłby zatem następujący: na wschodzie Panna z Kłosem (dziecięciem), przed nią Lew ze złotem i myrrą na południe w Pucharze, przed Lwem Rak z Kadzidłem, a przed Rakiem Bliźnięta – Magowie. W Lwie – Jehudzie, a zarazem Herodzie, gwiazda królewska Alpha.

(…) Mt.II.9: A oto gwiazda, którą byli widzieli na wschód słońca szła przed nimi, aż przyszedłszy stanęła nad miejscem, gdzie było dziecię?. Astronomicznie przedstawia się to tak: najpierw wschodzić zaczną Bliźnięta-Magowie, po nich gwiazda królewska we Lwie, po niej Panna Beth-Lehem. Wszystko to ze wschodu podąża ku górowaniu, potem ku zachodowi. Podczas jednak wschodu Magów-Bliźniąt nie widać jeszcze tego, co dopiero po nich się wyłoni. Dopiero gdy magowie wydźwigną się w górę, to patrząc wstecz mogą zauważyć gwiazdę królewska na wschodzie idącą przed Beth-Lehem, czyli Panną, której jeszcze nie można będzie widzieć, aż dopiero znacznie później, gdy Bliźnięta dojdą mniej więcej do górowania, ciągnąc za sobą cztery znaki, o które nam chodzi. [Antoni Czubryński Gwiazda króla żydowskiego, Bydgoszcz 1938]

Czy była to Gwiazda Betlejemska, bo zaświeciła nad Betlejem, gdzie narodził się, według Żydów, prorok aspirujący do roli i znaczenia Mesjasza, a według chrześcijan Zbawiciel. Mało kto zwraca uwagę na znaczącą analogię: przecież w Betlejem narodził się nie tylko Jeszua, zwany Jezusem Chrystusem, lecz również sam Dawid, król Izraela. I rzekł Pan: Wstań, namaść go, gdyż to jest ten. Wziął tedy Samuel róg z olejem i namaścił go w gronie jego braci; i od tego dnia Duch Pański spoczął na Dawidzie i pozostał na nim nadal(…). Wtedy odezwał się jeden z młodzieńców i rzekł: Widziałem oto syna Isajego, Betlejemity, znającego się na grze; jest to dzielny rycerz i mąż waleczny, wymowny i urodziwy, a Pan jest z nim. Wysłał tedy Saul posłańców do Isajego z rozkazem: Przyślij do mnie Dawida, swego syna, który jest przy trzodzie.[Pierwsza Księga Samuela, 16, 11-19]. A Dawid był synem wspomnianego Efratejczyka, z Betlejemu judzkiego(…) [tamże, 17,12].

Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawidowego, syna Abrahamowego [Mt.1,1]

Ileż to sporów, domniemań i spekulacji wygłoszono na temat Gwiazdy Betlejemskiej. A to, że Syriusz, a to że kometa.

Nie znamy dokładnej daty narodzin żydowskiego dziecka, które potem zasłynęło jako Jezus z Nazaretu. Należałoby się z tym pogodzić. Ale dzięki pracy uwielbiających hipotezy astrologów mamy wiele horoskopów Jezusa. Patrząc na te horoskopy widzę raczej koncepcję postaci Jezusa, jaką sobie wyobraził bądź umiłował ten czy ów astrolog.

Teologiczny konflikt pomiędzy judaizmem i chrześcijaństwem polega na tym, iż starozakonni Żydzi nie uznali postaci Jezusa za wcielenie Mesjasza. Krzyż jest dla Żydów symbolem męczeńskiej śmierci, kojarzy się on z okrucieństwem legionów rzymskich, z niewolą i pogardą, z wyjątkowym sadyzmem ciemięzcy.

Chrześcijanie wywodzą swoją wiarę z judaizmu, łącząc Stary i Nowy Testament w jeden spójny fundament swojej wiary i religii. Warto więc przypomnieć, że Gwiazda, Magen Dawid nazywana jest Dawidową nie dlatego, że wymyślił ją Dawid, lecz dlatego, że Jezus uważał się za Gwiazdę Dawida zapowiadaną przez proroków.

W starożytności Żydzi umieszczali ten znak wyłącznie okazjonalnie jako motyw dekoracyjny. W ikonografii chrześcijańskiej Gwiazda Dawida pojawia się dopiero w średniowieczu. To nie przypadek, że rozkwit i okrutny finał Zakonu Templariuszy związany jest ekwiwalentnie z Gwiazdą Dawida, bowiem właśnie Rycerze Templum, jako pierwsi w świecie chrześcijańskim umieścili tę Gwiazdę na wznoszonych przez nich budynkach. W synagogach Magen Dawid pojawiła się o wiele później.

Alfred Grotte, słynny budowniczy synagog z początku naszego wieku, napisał o Gwieździe Dawida:

Kiedy w XIX wieku przystąpiono do budowy wyróżniających się pod względem architektonicznym synagog, większość nieżydowskich architektów starała się stawiać te domy kultu według modelu konstrukcji kościołów. Sądzili oni, że muszą poszukiwać symbolu, który odpowiadałby symbolowi kościołów, i wtedy zetknęli się z heksagonem. Wskutek całkowitej bezradności (nawet uczonych teologów żydowskich), jeśli chodzi o materię symboliki żydowskiej, gwiazdę Dawida wyróżniono jako namacalny emblemat judaizmu. Ponieważ jej geometryczny kształt dawał się z łatwością wykorzystać do wszystkich celów strukturalnych i ornamentalnych, przeto od przeszło trzech pokoleń stało się faktem, już uświęconym przez tradycję, że gwiazda Dawida jest dla Żydów takim samym świętym symbolem, jak krzyż i półksiężyc dla innych wierzeń monoteistycznych. [wg. Ch.Knight i R. Lomas Klucz Hirama Wyd. Orpheus, Warszawa 1997, s.258-259].

Magen Dawid, popularnie zwana jest Gwiazdą Dawida, ale w języku hebrajskim oznacza też Tarczę Dawida.

Występuje na wzornictwie żydowskim i na nagrobkach. Żydzi noszą ją także w postaci wisiorków. Wprawdzie dziś rozpoznawana jest powszechnie jako symbol żydostwa, jednak w przeszłości nie odgrywała, jak się wydaje, tak jednoznacznej roli. Pojawia się na kabalistycznych amuletach i można ją spotkać obok innych wzorów na żydowskich rysunkach magicznych z okresu średniowiecza. Wierzono, że posiada moc opiekuńczą. Nazistom posłużyła do naznaczenia Żydów, którzy musieli ją nosić w postaci wyraźnej oznaki przyszytej do ubrania. Figuruje na fladze państwa Izrael, a izraelskie stowarzyszenie pierwszej pomocy znane jest pod nazwą Magen Dawid Adom, czyli Czerwona Tarcza Dawida, analogicznie do Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca w innych krajach. [Encyklopedia tradycji i legend żydowskich. KiW, Warszawa 1994].

Gwiazda zwana Tarczą Dawida jest znakiem symbolicznym jedności Wszechświata i Człowieka, makro i mikrokosmosu. Właśnie kontemplacja owego znaku przynosi Faustowi ukojenie.

Wzmianki o heksagonalnej formie dwóch trójkątów znajdujemy w arabskich Baśniach z 1001 nocy.

Chrześcijańscy teologowie usiłują przeciwstawić symbol Krzyża symbolowi Gwiazdy Dawida. Zajęcie to nie może być uwieńczone sensownym powodzeniem, ponieważ symbole konstruuje się zgodnie z prawami geometrii. Koło, krzyż, trójkąt, kwadrat i punkt są pięcioma podstawowymi elementami orientacji przestrzennej, symbolizując cztery żywioły i przestrzeń. Kombinacyjne połączenia tych form świata trójwymiarowego są ujęciem ekwiwalencji mistycznych wymiaru czwartego i następnych. Sam symbol jest geometrycznym zapisem energo-magicznych właściwości istnienia Człowieka w świecie Bożym, pojmowalnym a niepojętym.

Pełny Krzyż Kardynalny zwany także równoramiennym Krzyżem Mistycznym można wpisać w formę trójkątną tylko wtedy, gdy stanowi ona heksagonalną Gwiazdę. Aby zachować pozory odrębności Gwiazdy i Krzyża, teolog posługuje się metodą dziel i mąć, więc pisze: Trójkąt, w przeciwieństwie do czworoboku odznaczającego się stabilnym spokojem, wywołuje wrażenie życia i ruchu. W starożytności był symbolem światła, dlatego lampy i lichtarze najczęściej miały trzy nóżki albo wisiały na trzech łańcuszkach. Od średniowiecza trójkąt, jako symbol Trójcy Świętej, bywał niekiedy otaczany wieńcem promieni podobnym do słońca, najczęściej jednak występował w powiązaniu z innymi symbolami (ręki bożej, oka opatrzności Bożej, gołębicy – symbol Ducha Świętego, tetragramem). Wierzchołek powinien zawsze wznosić się ku górze, aby ten symbol chrześcijański odróżniał się od znaku wolnomularzy, trójkąta o wierzchołku skierowanym w dół i wyrażającym przez to wrogą postawę tej sekty wobec Boga. [D.Forstner OSB Świat symboliki chrześcijańskiej IW PAX, Warszawa 1990, s.59-60].